Σπούδασα φιλοσοφία. Δηλώνω συγγραφέας. Έγρα­ψα μερικά βιβλία.

Δεν είχα την επιτηδειότητα ούτε τις γνωριμίες να γίνω ευρύτερα γνωστός.

Θα μπορούσα ν’ αγαπώ σαν αδερφό μου ένα πολι­τικό εγκληματία, έναν επαναστάτη, ένα πνευματικό διαφθορέα, να γίνω προσκολλώμενος ενός κρατικού λειτουργού με κοινωνικά ερείσματα.

Όμως για όλα αυτά μέσα μου υπάρχει μια κληρονο­μική δύναμη που με αποτρέπει: η αξιοπρέπεια!

Μπροστά σ’ ένα κλέφτη και εγκληματία, σ’ ένα διεστραμμένο, σε όλη μου τη ζωή, δεν έκανα τίποτα άλλο, παρά, με μια αστική νοοτροπία, να νιώθω λύπη.

Θα μπορούσα να ζω στο κόσμο των ψεύτικων φι­λοφρονήσεων, αλλά δεν το μπορώ.

Είμαι ακραία ειλικρινής με τάσεις αυτοπεριφρόνη­σης.

Πάντα πίστευα ότι ο άνθρωπος κινείται ανάμεσα στην άγια και τη βέβηλη μορφή ζωής.

Ο άνθρωπος μπορεί να δοθεί εξ ολοκλήρου στην πνευματική σφαίρα, να πλησιάσει τη θεία ζωή και να αφιερωθεί στο ιδεώδες της αγιότητας.