O Παγιέν ντε Μοντιντιέ είναι ένας χαμηλά στην ιεραρχία, ευγενής της Γαλλικής επαρχίας. Έχει, όμως, την τύχη να του δοθεί ένας φωτισμένος δάσκαλος, ο Αλέξιος Μακρεμβολίτης, μέλος της ανώτερης Βυζαντινής τάξης, συγγενής της Αυτοκρατορικής οικογένειας, που κρύβεται στην Γαλλία προσπαθώντας να ξεφύγει από την εκδίκηση της οικογένειας Δούκα, υπεύθυνης για την ήττα στο Μαντζικέρτ και την κατάπτωση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Ο Αλέξιος ανοίγει στον μαθητή του δρόμους που τον οδηγούν σε μια διαφορετική θεώρηση του κόσμου, που ξετυλίγεται στα μάτια της φαντασίας του σαν γοητευτικό ταξίδι στην αρχή, σαν τρομακτική περιπέτεια στην συνέχεια, και σαν κάθαρση στο τέλος. Η γρήγορη εναλλαγή στο περιβάλλον μέσα στο οποίο ζει στιγματίζει την εξέλιξή του.
Η μετάβαση από την Καθολική Γαλλική επαρχία, στην Βυζαντινή Κωνσταντινούπολη κι από εκεί στην πολυπολιτισμική, πολυθρησκευτική, αν και καθόλου ανεξίθρησκη Ιερουσαλήμ , από τους αγρούς και τις ατέλειωτες πεδιάδες του Σομ, στο Πανεπιστήμιο του Σαιν Ζερμαίν ντε Πρε και στο Πανδιδακτήριο της Μαγναύρας, και, στην συνέχεια, στο λουτρό αίματος της Αντιόχειας και της Ιερουσαλήμ, στην φρίκη της ανθρωποφαγίας στην Μάαρα, στην αμφισβήτηση ακόμα και του ίδιου του Χριστιανισμού, τον αλλάζει ριζικά και τον οδηγεί από την αθωότητα στην αλαζονεία, στην ύβρι και στην συνεπακόλουθη νέμεση, για να ακολουθήσει η απόλυτη ταπείνωση και η προσδοκία της κάθαρσης, που τον περιπαίζει κρυμμένη ανάμεσα στις σκιές
που χορεύουν στον τοίχο του τα βράδια, οδηγημένες από την μικρή φλόγα του κεριού του, τη μόνη φλόγα που έχει μείνει πια ζωντανή...

Ένα ξεχωριστό μυθιστόρημα απ’ αυτά που σπάνια έχουμε την τύχη να πέφτουν στα χέρια μας: περιπετειώδες, ιστορικά ακριβές και συναρπαστικό, φιλοσοφημένο, άψογο στην γραφή του.
Με δυο λόγια, κλασικό.