«Το ταξίδι από την “Αγία Ελένη” μέχρι τον “Άγιο Αλέξανδρο” Ζηρού μού φάνηκε μακρύ, σαν να έφτασα στην άλλη άκρη του κόσμου. Εξήντα χιλιόμετρα απέχουν τα Γιάννενα από τη Φιλιππιάδα. Σήμερα είναι μία ώρα με τ’ αυτοκίνητο αλλά και τότε, με κείνα τα μικρά πράσινα λεωφορεία, δεν ήταν περισσότερο. Πώς μου φάνηκε εμένα το ταξίδι τόσο μεγάλο; Ήταν και η ναυτία μου που επιδείνωνε την ήδη επιβαρυμένη ψυχολογία μου. Από το πρώτο πεντάλεπτο ξερνούσα μες στο λεωφορείο και δεν έπρεπε να κοιτώ από το τζάμι. Έριχνα κλεφτές ματιές έξω κι έπαιρνα βαθιές ανάσες. Έχουμε κι άλλο; Κι άλλο; Πού μας πάνε; Αχ!, σκεφτόμουνα και κάθε χιλιόμετρο που αφήναμε πίσω μας, γινότανε σχοινί που μ’ έδενε και μ’ έπνιγε…»