Η παρούσα μελέτη, θέτοντας ως βασικό νομοθετικό και ερμηνευτικό άξονα την έννοια της εκκρεμοδικίας, όπως αυτή σκιαγραφείται στον Κανονισμό 1215/2012, επιδιώκει να αναδείξει το ζήτημα των παράλληλων διαδικασιών σε περιπτώσεις στις οποίες εκκινεί μεν η διαδικασία ενώπιον κρατικού δικαστηρίου, συγχρόνως, όμως, επιλαμβάνεται της ίδιας διαφοράς διαιτητικό δικαστήριο ή ξεκινά διαδικασία διαμεσολάβησης, ή το αντίστροφο.

Στο έργο αυτό, μεταξύ άλλων διερευνάται το κατά πόσο η παράλληλη διαδικασία ενώπιον μη κρατικού δικαστηρίου δύναται να ενεργοποιήσει τις σχετικές διατάξεις του Κανονισμού, και εάν αυτό δεν είναι δυνατόν, ποιοι μηχανισμοί θα πρέπει να επιστρατευθούν προκειμένου να αποφευχθεί η ≪εκκρεμοδικία≫ υπό την ευρεία της έννοια και να αποφευχθεί η έκδοση αντιφατικών αποφάσεων στον ευρωπαϊκό χώρο.