Το Καλοκαίρι του Ευκλείδη δεν έχει camp και οργανωμένες δραστηριότητες, έχει όμως παππού, γιαγιά, θείο και σκύλο, σ’ ένα ελληνικό χωριό του ’80.
Το Καλοκαίρι του Ευκλείδη δεν θυμάται τις μέρες του, μετρά όμως κάθε μέρα και με ευλάβεια, τα μπάνια και τα παγωτά του.
Το Καλοκαίρι του Ευκλείδη δεν είναι ένα, είναι όμως μοναδικό. Θα το προσπεράσουν δεκάδες άλλα καλοκαίρια, όμως αυτό θα μπορεί να στέκει πάντα ως το πλέον ανέμελο, σχεδόν αξιωματικά.
Το Καλοκαίρι του Ευκλείδη είναι το παιδί και τα καλοκαίρια του. Είναι η πατρίδα του, όταν δεν θα είναι πια παιδί.