Προσφωνήσεις

Ο μικρός μου γιος
παίρνει τον ρόλο του πατέρα μου.
«Κουλιὼ» με αποκαλεί
και ξαναγίνομαι μικρή
κι εκείνος μεγαλώνει, ο προστάτης μου.
Ο πιο μεγάλος αποφεύγει να με προσφωνεί,
κι αν υποχρεωθεί
«μαμά» με λέει
ντροπαλά σχεδόν
και είναι σαν να θέλει
να κρυφτεί από τον εαυτό του.
Ο Αλέξης μου «μάνα» θαρρετά με φώναζε
– προσέξτε τον παρωχημένο χρόνο –
και τα σπλάχνα μου τραντάζονταν
καθώς με ταύτιζε
με τον υπέρτατό μου ρόλο.
Τώρα ίσως να καταλάβατε
γιατί θρηνώ. «Μάνα» ποτέ,
ποτέ δεν πρόκειται να ξανακούσω.