Το βιβλίο αποτελείται από δύο ενότητες και βασίζεται στα κοινωνικά και ιστορικά δεδομένα που αφορούν την μοντέρνα τέχνη. Με άξονα την αισθητική αναγνώριση της τέχνης στη σύγχρονη κοινωνική ζωή, καθορίζονται και οι τάσεις για την ανάπτυξη και την ιστορική πορεία αυτής ,η οποία συνυπάρχει με την παράλληλη ανάπτυξη των νεότερων ρευμάτων, σε σχέση και με τα παλαιότερα ρεύματα, όπως έγινε με το κίνημα του ιμπρεσιονισμού.
Στην πρώτη ενότητα, αναλύεται η αισθητική πολυμορφία της τέχνης σε σχέση με την κοινωνία, την ιστορία, τη γλώσσα και την τεχνική. Γίνεται μια αναφορά για την τέχνη της διαμαρτυρίας και βλέπουμε ότι η σύγχρονη τέχνη γίνεται περισσότερο προβληματική, όπως προβληματικός γίνεται και ο νεώτερος κόσμος, χωρίς αυτό να είναι αρνητικό.
Επίσης , στην ίδια ενότητα γίνεται μια προσέγγιση για την κοινωνική και συμβολική σημασία της τέχνης και βλέπουμε ότι μέσα από τα μοντέρνα κινήματα, δημιουργήθηκαν διάφορες έννοιες με ξεχωριστά κοινωνικά γνωρίσματα η κάθε μία, όπως για παράδειγμα το κίνημα του σουπρεματισμού, το οποίο ήταν μεν σύμφωνο με τους όρους της αφηρημένης τέχνης , αλλά είχε μια ανεξάρτητη ιδεολογική και φιλοσοφική υπόσταση. Επίσης, το κίνημα του Bauhaus, το οποίο εξάσκησε μια δυναμική επίδραση στην Ευρώπη και στην Αμερική, στον τομέα της αρχιτεκτονικής, της γλυπτικής, της ζωγραφικής, του design και του βιομηχανικού σχεδίου.
Η δεύτερη ενότητα, εστιάζεται στην πορεία της ψηφιακής τέχνης από σύγχρονους καλλιτέχνες, οι οποίοι ασχολούνται με τα πολυμέσα, όπως με την movement art, conceptual art, performance art, land art, process art ή τέχνη των φυσικών διαδικασιών, καλλιτεχνικά περιβάλλοντα και άλλες παρεμβάσεις στο χώρο. Αναλύει τη σημασία της τέχνης στην κοινωνιολογική και εννοιολογική σκέψη και επιδιώκει να προσφέρει εργαλεία κατανόησης στο κοινωνικό σύνολο της εκπαίδευσης. Αναφέρεται επίσης στους καλλιτεχνικούς πειραματισμούς που χαρακτηρίζουν τον 20ο και 21ο αιώνα με το κίνημα της ριζοσπαστικής εξέγερσης στην Αμερική, με κυριότερο εκπρόσωπο τον Τζάκσον Πόλλοκ (1912-1956), ο οποίος έγινε γνωστός ως ζωγράφος της δράσης.
Τέλος, γίνεται μια αναφορά μεταξύ απατηλών και πραγματικών εντυπώσεων στην τέχνη και είναι σημαντικό γιατί καταργείται η μεταξύ τους διάκριση και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, να χρησιμοποιούνται με την ίδια ένταση όλες οι οπτικές λειτουργίες. Αυτό συμβάλλει σε μία μεθοδολογική διαπαιδαγώγηση που αφορά κυρίως την καλλιτεχνική εκπαίδευση των παιδιών.