Ο Νίκος Φωτιάδης είναι ένας άφοβος άνθρωπος με ελεύθερο πνεύμα και ανήσυχη νόηση. Σε αυτόν αναγνωρίζει τον σεμνό μα όχι σεμνότυφο ελευθερόφρονα σκεπτόμενο άνθρωπο που βιώνει την ρήση του Σολωμού: «Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό». Σοβαρός χωρίς σοβαροφάνεια και ανυποχώρητος μέσα στη διαλογική του ετοιμότητα, με ευθυκρισία και επιμονή δίχως εμμονή στις θέσεις του επιχειρηματολογεί εξαντλητικά.

[…] Παρότι άφοβος άνθρωπος, ο Νίκος Φωτιάδης δεν είναι αθεόφοβος. Θα τον ονόμαζε άνθρωπο ένθεο κι άθρησκο μάλλον. Είναι ένθεος, επειδή έχει Θεό, τον θεό του. Δεν έχει θρησκεία, επειδή δεν ταυτίζεται με καμιά, δεν εντάσσεται σε κάποιο θρήσκευμα, διότι δεν υποτάσσεται σε κανέναν και σε τίποτε σε τούτο τον κόσμο. Είναι ελεύθερος από τον φόβο της ελευθερίας. Ελευθερόφρονας άνθρωπος και όχι εθελόδουλος πιστός είναι ο συγγραφέας μας.

Το ίδιο ήταν ο μέγας συντοπίτης του, ο ύψιστος Κρητικός κριτικός, ο Νίκος Καζαντζάκης. Από την Κρήτη (Κρητικός, με ήτα) και με κριτικό πνεύμα (κριτικός, με ιώτα) είναι ο Νίκος Φωτιάδης. Πρόκειται για ένα άφοβο πρόσωπο που δεν γίνεται αθεόφοβος άνθρωπος παραμένοντας ένθεος κι άθρησκος, δηλαδή ελεύθερος.

Από τον πρόλογο του ΜΑΡΙΟΥ Π. ΜΠΕΓΖΟΥ

Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

Ο Νίκος Φωτιάδης γεννήθηκε και μεγάλωσε σε ένα ορεινό χωριό της νοτιοανατολικής Κρήτης. Το τελευταίο από τα πέντε παιδιά του Στεφανή και της Φροσύνης Φωτιάδη. Τελείωσε το γυμνάσιο Ιεράπετρας και σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ειδικεύτηκε στην ορθοπεδική χειρουργική και εργάστηκε τριάντα εννέα χρόνια στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Σύζυγός του είναι η Φανή Λιάπη και έχουν τρία αγόρια και πέντε εγγόνια. Η αμφισβήτηση και η αναζήτηση ήταν παρέα του από τα παιδικά του χρόνια, το πώς και το γιατί δεν τον εγκατέλειψε ποτέ για ό,τι έβλεπε και ό,τι άκουγε. Το ενδιαφέρον του ήταν πάντα το πίσω από τη βιτρίνα, η σκοπιμότητα, η αιτία, ο στόχος της ύπαρξης και ο ρόλος των πάντων στην ουσία της φυσικής αρμονίας. Το γενετικά αιώνιο αδιέξοδο στην απάντηση όλων αυτών βρήκε διαφυγή στην ποίηση, με τρεις συλλογές, ένα δοκίμιο, Συμφιλίωση αποδοχή αναμονή, ένα φιλοσοφικό πόνημα Ένας κύκλος κλείνει –διάλογος με τον εαυτό μου– και το παρόν Ο φόβος της ελευθερίας.