«Για το καλό σου!» Ποιο παιδί δεν το ’χει ακούσει, ποιος γονιός δεν το ’χει πει. Πόσο αθώα, όμως, είναι τούτη η φράση; Γιατί είναι λογικό να περιμένουμε από ένα παιδί να δέχεται αδιαμαρτύρητα και να εκλαμβάνει μάλιστα ως ευεργεσία τη σωματική ή ψυχική βία που υφίσταται από τους γονείς του, τη στιγμή που από έναν ενήλικα ουδέποτε θα απαιτούσαμε κάτι τόσο παράλογο; Και τι συμβαίνει αργότερα, όταν εκείνο το «καλό παιδί» που καταπίεζε για χρόνια εντός του τα απαγορευμένα συναισθήματά του (θυμό, μίσος, οργή) γίνεται ενήλικας; Στο βιβλίο αυτό, η Alice Miller εκθέτει τις παιδαγωγικές μεθόδους των τελευταίων αιώνων και, εν συνεχεία, καταπιάνεται με την παιδική ηλικία της τοξικομανούς Κριστιάνε Φ., του δικτάτορα Αδόλφου Χίτλερ, του δολοφόνου παιδιών Γιούργκεν Μπαρτς αλλά και ορισμένων καλλιτεχνών (Σύλβια Πλαθ, Πάουλ Κλέε, Πέτερ Χάντκε, Φρήντριχ Ντύρρενματτ κ.ά.), φανερώνοντάς μας τι ακριβώς κρύβεται κάτω από τον αγαθό μανδύα του όρου «διαπαιδαγώγηση» και, συγχρόνως, καταδεικνύοντας πως ό,τι ενσταλάζεται στο παιδί κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής του έχει αντίκτυπο σε όλη την κοινωνία. Απευθυνόμενη όχι μόνο σε γονείς, αλλά, κυρίως, στο παιδί που κάθε ενήλικας κρύβει εντός του, μας δείχνει πως το κλειδί εξόδου από τον φαύλο κύκλο της «διαπαιδαγώγησης» βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας. Το μόνο που χρειάζεται είναι η θέληση να το πάρουμε στα χέρια μας.