Στοιχειώδες απόγευμα
Συμπυκνώνω τα μη διαχειρίσιμα
νικέλιο για τα ραγίσματα
ψευδάργυρο για τις παραχωρήσεις
ιρίδιο σε ασήμαντες ποσότητες για αυτοκριτική.
Το κράμα με χλευάζει
τινάζει κορόνα-γράμματα το κλείστρο
και ανοίγει τρύπα στο πάτωμα
(την τρύπα).
Δεν προλαβαίνω να σκεφτώ τι θα πουν οι γείτονες
από κάτω
πέφτω μέσα
εξακοντίζομαι στη λιωμένη μου φρίκη
με τη σιγουριά πυρίμαχου.
Το σημείο μου, μία τήξη μακριά.