Μια εκτός πολιτισμού πολιτεία, βρίσκεται αιώνες τώρα   κρυμμένη πίσω από αδιάβατα βουνά ,ξεκομμένη από τον υπόλοιπο κόσμο. Μια απέραντη κοιλάδα της ΕΔΕΜ, που τα πάντα ανθούν τα πάντα  καρποφορούν. Την διασχίζει ένας άλλοτε ήρεμος, άλλοτε θολωμένος  ποταμός που βρήκε πέρασμα  μέσα από την  σχισμή των βουνών απελευθερώνοντας τα νερά ποιος ξέρει ποιας ακύμαντης λίμνης.
Απάτητη από τυράννους και τυραννικά καθεστώτα, αμόλυντη από  δήθεν θεόπνευστες θρησκείες  και  πολιτισμούς, ανέγγιχτη από τα  ψεύτικα και  τα φτηνά. ΛΑΜΠΑΔΙΑ, ήταν το όνομα της περίεργης αυτής πολιτείας και ΛΑΜΠΑΔΙΑΡΗΣ, το όνομα του ποταμού. Στα δύο χώριζε  με το οφιοειδές σώμα του ο Λαμπαδιάρης την όμορφη αυτή κοιλάδα, σε δύο εντελώς ανόμοιες περιοχές, σε χώματα και ανθρώπους . Από δω η ιδανική ευδαίμων πολιτεία της Λαμπαδίας, από κει όλη η κακομοιριά και η μιζέρια. Από δω άνθρωποι αληθινοί, ερευνητές  του  ωραίου και ιδανικού. Από κει άνθρωποι  ιδιότροποι, ιδιόρρυθμοι  κακοί, κλεισμένοι ο καθένας στο σπίτι του. Άγρια ζώα που ζούσαν τρώγοντας τις ίδιες τους τις σάρκες, απομονωμένοι,  με κλειστές πόρτες και παράθυρα, με την υποψία να παίζει κρυφτούλι και στην πιο ανύποπτη κίνηση. Καχύποπτοι  βλάστημοι, κρυψίνοες, φύτευαν  και εξέτρεφαν την κακία στα σωθικά τους. Σκοτάδι οι νύχτες τους σκοτάδι οι μέρες. Δεν υπήρχε χώρος για την αγάπη κι έρωτας πράξη ζωώδης απόρροια αρχέγονου γενετησίου ενστίκτου. Απαγορευμένα τα χάδια ακόμη κι η προσφορά αγάπης προς τα παιδιά. « Δεν χωράνε εδώ  χάδια χαλάνε τα παιδιά»  η σοφή ρήση ασόφων  αγριανθρώπων.  Αυστηρή η τιμωρία από τον αφέντη  πατέρα στην ευαίσθητη μάνα  που στόλιζε με νανουρίσματα και ταχταρίσματα τα παιδιά της. προπαντός αν ήταν αρσενικά.