"Κάπου εκεί στα δεξιά υπάρχει ένα μεγάλο νησί", είπε ο Γουίτνι. "Είναι μάλλον μυστήριο". "Ποιό νησί είναι αυτό;", ρώτησε ο Ρέινσφορντ. "Οι χάρτες το αναφέρουν ως ‘Νησί-Παγίδα’ για τα καράβια", απάντησε ο Γουίτνι. "Το όνομά του και μόνο τα λέει όλα, τί λες; Οι ναυτικοί αισθάνονται έναν παράξενο τρόμο γι’ αυτό το μέρος. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως φταίει κάποια δεισιδαιμονία". "Δεν μπορώ να το δω", παρατήρησε ο Ρέινσφορντ, προσπαθώντας να κοιτάξει μέσα από την πυκνή υγρασία της τροπικής νύχτας, η οποία γινόταν αισθητή καθώς ένα παχύ μαύρο στρώμα ζέστης κάλυπτε το ιστιοφόρο. "Έχεις γερή όραση", είπε ο Γουίτνι γελώντας, "το λέω γιατί σ’ έχω δει να σκοτώνεις τάρανδο που κινούνταν μέσα σε καφέ φθινοπωρινούς θάμνους από τετρακόσια μέτρα απόσταση όμως ακόμη και εσύ δεν μπορείς να δεις στα τέσσερα μίλια μέσα στην αφέγγαρη νύχτα της Καραϊβικής". "Δεν μπορώ να δω ούτε στα τέσσερα μέτρα", παραδέχτηκε ο Ρέινσφορντ. "Να πάρει! Είναι σαν υγρό μαύρο βελούδο". "Θα αραιώσει αρκετά στο Ρίο", υποσχέθηκε ο Γουίτνι. "Υπολογίζω να φτάσουμε εκεί σε λίγες μέρες. Ελπίζω τα όπλα για ιαγουάρους να έχουν φτάσει από τo εργοστάσιο Πούρντεϊ. Θα κάνουμε καλό κυνήγι ανεβαίνοντας τον Αμαζόνιο. Είναι ωραία απασχόληση το κυνήγι". "Είναι η καλύτερη απασχόληση στον κόσμο", συμφώνησε ο Ρέινσφορντ. "Είναι, για τους κυνηγούς", τον διόρθωσε ο Γουίτνι. "Όχι όμως και για τους ιαγουάρους". "Μην λες ανοησίες, Γουίτνι", είπε ο Ρέινσφορντ. "Είσαι κυνηγός μεγάλων θηραμάτων, όχι φιλόσοφος. Ποιός νοιάζεται για το πώς νιώθει ο ιαγουάρος;". «Ίσως ο ίδιος ο ιαγουάρος», παρατήρησε ο Γουίτνι. "Μπα! Δεν καταλαβαίνει τίποτε". "Ακόμη κι έτσι, θέλω να πιστεύω ότι καταλαβαίνει ένα πράγμα- τον φόβο. Τον φόβο του πόνου, και τον φόβο του θανάτου". "Ανοησίες", είπε και γέλασε ο Ρέινσφορντ. "Η ζέστη σε κάνει μαλθακό, Γουίτνι. Γίνε ρεαλιστής. Ο κόσμος είναι φτιαγμένος από δύο κατηγορίες πλασμάτων: τους κυνηγούς, και τα θηράματα. Ευτυχώς, εμείς οι δύο είμαστε κυνηγοί. Πιστεύεις ότι προσπεράσαμε το νησί;" "Δεν είμαι σίγουρος, μέσα σ’ αυτό το σκοτάδι. Το ελπίζω". "Γιατί;" ρώτησε ο Ρέινσφορντ. "Το μέρος αυτό έχει κακή φήμη". "Υπάρχουν κανίβαλοι;" υπέθεσε ο Ρέινσφορντ. "Ούτε για δείγμα. Ακόμη και οι κανίβαλοι δεν θα έμεναν σ’ αυτό το μέρος που το έχει ξεχάσει ο Θεός. Όμως η αντίληψη αυτή έχει με κάποιον τρόπο ριζωθεί στις παραδόσεις των ναυτικών. Δεν παρατήρησες ότι τα νεύρα του πληρώματος φαίνεται να είναι λίγο τεντωμένα σήμερα;" "Φέρονταν λίγο παράξενα, τώρα που το λες. Ακόμη και ο καπετάνιος Νίλσεν". "Ναι, ακόμη και αυτός ο σκληροτράχηλος Σουηδός, που θα έφτανε μέχρι τον ίδιο τον διάβολο για του ζητήσει φωτιά. Τα πονηρά γαλάζια μάτια του είχαν ένα βλέμμα που δεν το έχω ξαναδεί ποτέ πριν. Το μόνο που κατάφερα να του αποσπάσω ήταν: ‘Αυτό το μέρος έχει κακό όνομα για τους ναυτικούς, κύριε’. Μετά μου είπε, με πολύ σοβαρό ύφος: ‘Δεν νιώθετε κάτι;’ λες και ο αέρας γύρω μας ήταν όντως χαλασμένος. Λοιπόν, μην γελάσεις με αυτό που θα σου πω - πράγματι ένιωσα κάτι σαν ξαφνική ανατριχίλα. Δεν φυσούσε το παραμικρό αεράκι. Η θάλασσα ήταν ήρεμη σαν λάδι· γυαλί καθώς πλησιάζαμε στο νησί. Αυτό που ένιωσα ήταν μία ανατριχίλα στην ψυχή μου, κάτι σαν ξαφνικός φόβος". "Ήταν μόνο η φαντασία σου", είπε το Ρέινσφορντ. "Ένας ναυτικός που πιστεύει στις δεισιδαιμονίες μπορεί να μεταδώσει τον φόβο του σε όλο το πλήρωμα ενός πλοίου". "Ίσως. Όμως, μερικές φορές πιστεύω ότι οι ναυτικοί έχουν μία επιπλέον αίσθηση, η οποία τους προειδοποιεί όταν βρίσκονται σε κίνδυνο. Μερικές φορές πιστεύω ότι το κακό είναι κάτι το χειροπιαστό- όπως το μήκος των κυμάτων, ο ήχος, και το φως. Ένα διαβολικό μέρος, για παράδειγμα, εκπέμπει δονήσεις του κακού. Τέλος πάντων, τώρα απομακρυνόμαστε από αυτήν την περιοχή. Λοιπόν, λέω να πάω για ύπνο, Ρέινσφορντ". "Εγώ δεν νυστάζω", είπε ο Ρέινσφορντ. "Θα γεμίσω άλλη μια φορά την πίπα μου και θα καπνίσω στο κατάστρωμα της πρύμνης". "Καληνύχτα, λοιπόν, Ρέινσφορντ. Θα τα πούμε στο πρωινό". "Εντάξει. Καληνύχτα, Γουίτνι". Δεν ακουγόταν κανένας θόρυβος μέσα στη νύχτα καθώς ο Ρέινσφορντ κάθισε σε εκείνο το σημείο, εκτός από τον υπόκωφο βόμβο της μηχανής..."