Με το έργο της "Η νάρκη της θλίψης" η Καλλιόπη Βασιλείου συστήνεται στον κόσμο της σύγχρονης ελληνικής ποίησης, μιας αχανούς και ανεξερεύνητης λόχμης ιδιωτικού πάθους και δημόσιας απογοήτευσης.

Είναι λοιπόν φυσικό να συνυπάρχουν και να αλληλοκαθορίζονται αυτά τα δυο στοιχεία στα ποιήματα της Βασιλείου. Ο συσσωρευμένος πόνος και η στοχαστική ομορφιά των στίχων στέκουν πλάι σε χωρία όπου η θλίψη συνοδεύεται από μια τρομερή βούληση για αντίσταση - αντίσταση σε οτιδήποτε υποβιβάζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και μετατρέπει άνδρες και γυναίκες σε δουλοπρεπή όντα, εχθρικά μεταξύ τους, πρόθυμα να υποταχθούν για να επιβιώσουν. Αυτή η μικρότητα, ανθρώπινη ωστόσο, ξεπερνιέται μονάχα από τη μεγάλη επιθυμία να ζήσεις τη ζωή με κάθε ίνα του σώματός σου, με κάθε μόριο της ψυχής σου. Κι αυτή η επιθυμία υπάρχει επίσης στους στίχους της Καλλιόπης Βασιλείου.

Γιατί, αντί να υποκύψει στη "Νάρκη της θλίψης" από την αρχή ως το τέλος αυτού του προσκυνήματος - πίσω από το οποίο μαντεύουμε πως κρύβεται κάποια τραγωδία-, αντί να χάσει το θάρρος και να περιμένει άβουλα το τέλος, νιώθουμε πως το ποιητικό υποκείμενο υψώνεται στο επίπεδο μιας μεγάλης προσμονής και μιας απόλυτης απαίτησης από τη ζωή. Βλέπουμε το ποιητικό Εγώ να προσποιείται απλώς πως πεθαίνει, όπως ο σπόρος που θάβεται στο χιόνι, μόνο και μόνο για να εμφανιστεί ξανά δυνατότερο και πιο ζωντανό όταν έρθει η άνοιξη.

Αντί για τη μοιραία νάρκη της κατάθλιψης, βλέπουμε στο τέλος ένα νέο βλαστό να ξεπροβαίνει από το χώμα. Κι αυτό είναι ένα άνθος που υπερβαίνει την ποίηση - η ποίηση δεν έχει παρά να παραχωρήσει τη θέση της στη ζωή.