Στο Πανεπιστήμιο ο Άλμπερτ γνωρίζει και ερωτεύεται την Έιριν. Τριάντα επτά χρόνια αργότερα, όταν η Έιριν βρίσκεται στη Μελβούρνη και ο Άλμπερτ είναι μόνος, μαθαίνει ένα μεγάλο μυστικό από τη Μαριάννε, τη γιατρό του. Μπορεί να συνεχίσει να ζει με αυτό που ξέρει τώρα; Ταξιδεύει στο παραμυθένιο σπίτι, το καταφύγιο του ίδιου και της Έιριν για πολλά χρόνια, και δίνει στον εαυτό του προθεσμία είκοσι τεσσάρων ωρών για να γράψει την ιστορία της κοινής τους πορείας.Υπάρχουν πράγματα που πρέπει να προσπαθήσει να καταλάβει και να ομολογήσει, επειδή πρόκειται να πάρει τη σημαντικότερη απόφαση της ζωής του.  

 

Δε σκέφτομαι καθαρά,  μέσα μου βράζω, είμαι τρομαγμένος, αναστατωμένος, αλλά υπάρχει κάτι που πρέπει να κατανοήσω και να αποφασίσω πρέπει να λάβω μια απόφαση, μια σημαντική απόφαση, γι’ αυτό πρέπει να γράψω. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να καταφέρω να εστιάσω σωστά. Θέλω να είμαι σίγουρος ότι οι σκέψεις μου έχουν συνοχή πριν πάρουν τον δρόμο τους για το χαρτί. Νομίζω ότι διακρίνω έναν κόκκινο μίτο μέσα σε αυτό το χάος, αλλά δεν ξέρω πού θα με οδηγήσει. Κι έχω την αίσθηση ότι δε γράφω μόνο για εμένα, και ίσως ούτε μόνο για τους πιο κοντινούς μου. Ίσως να εκφράζω σκέψεις όλων των ανθρώπων. 

 

Mετάφραση από τα νορβηγικά ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΑΜΟΥΕΛΣΕΝ-ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ