Ο πατέρας έφτιαχνε τον καλαμένιο σταυρό. Έσφιγγε προσεχτικά τα δυο καλάμια, ενώ το ευλύγιστο χόρτο που του χρησίμευε για το δέσιμό τους κυλούσε τρέμοντας στα δάχτυλά του. Ήταν σκυμμένος και άχνιζε από ιδρώτα. Αργογυρνούσε ασυναίσθητα την άκρη της γλώσσας ανάμεσα στα μισάνοιχτα χείλια του: σημάδι πως προσπαθούσε να φτιάξει κάτι με αγωνία και μεράκι. Γύρω του αγάπη και θλίψη. Ξέρω πως τούτες οι δυο αρετές συντροφεύουν πάντα στοργικά κάθε σταυρό. Είναι ένα πέπλο, ένα μυστικό αγιασμένο χρώμα. Καθώς τον παρακολουθούσε η μητέρα, και τα δικά της δάχτυλα κινούνταν επιδοκιμάζοντας. Εκείνη, από τα παιδικά της χρόνια στο ράψιμο, είχε κατορθώσει να κυριαρχεί πάνω σε ορατά και σε αόρατα νήματα. [...]