Ο μεσοπόλεμος στην Ελλάδα υπήρξε περίοδος έντονων ανακατατάξεων
και κοινωνικών μετασχηματισμών, αλλά και η περίοδος καίριων αισθητικών
και λογοτεχνικών αλλαγών με την καθιέρωση της νέας ποίησης, την εδραί-
ωση του μυθιστορήματος ως κυριάρχου λογοτεχνικού είδους, και την καθιέ-
ρωση ριζοσπαστικών φιλοσοφικών και καλλιτεχνικών ρευμάτων. Μια
γενικευμένη κινητικότητα, ρήξεις και αλλαγές, κοινωνικές συγκρούσεις και
λογοτεχνικές ζυμώσεις και μεταλλαγές, συνθέτουν ένα ιστορικό και πολιτι-
σμικό τοπίο στο οποίο η διαλεκτική του παλαιού και του νέου, του παραδο-
σιακού και του μοντέρνου, των παραδοσιακών και των νεωτερικών τρόπων
γραφής, προβάλλεται ποικιλότροπα. Οι μορφολογικές αλλαγές που χαρα-
κτηρίζουν τη μεταμόρφωση και εξέλιξη τόσο του αφηγηματικού όσο και του
ποιητικού λόγου, συνοδεύτηκαν από αλλαγές που, όπως ήταν φυσικό, αφο-
ρούσαν και στο ιδεολογικό πεδίο. Η λογοτεχνική παραγωγή της περιόδου
του μεσοπολέμου στο χώρο της Δυτικής Ελλάδας, ειδικότερα, αποτελεί ένα
προνομιακό, πολύπλευρο και εν πολλοίς ανεξερεύνητο πεδίο έρευνας και
μελέτης – όπως τουλάχιστον προκύπτει από το εύρος των θεματικών και την
ποικιλία των ανακοινώσεων.