Η κάμερα του Εύρη Τσακιρίδη κάνει γκρο πλαν σε καθημερινούς ανθρώπους που έχουν την αποδοχή του συνόλου. Ανθρώπους κανονικούς. Ο «Μονόλογος της Μαρίας» είναι η βιογραφία της βίας του πατέρα της επάνω στο κορμί της με την ιδιοτελή συνενοχή της μάνας της. Άνθρωπος που ακκίζεται ως «προοδευτικός», υπενθυμίζοντας τον βαθύ σεξισμό και μικροαστισμό που ενυπήρχε και μέσα στην αριστερά και κεντροαριστερά της εποχής εκείνης (και της εποχής αυτής). Οι «Ιστορίες του Χρίστου» αφορούν ένα κανονικό αγόρι που αφηγείται σχεδόν αδιάφορα την ιστορία μιας κοπέλας, ή μάλλον την επιβολή της δικής του βίας πάνω της, αδιαφορώντας για τα τραύματα στο κορμί και στην ψυχή της, μη μπορώντας να τα αναγνωρίσει καν.

(από το επίμετρο του βιβλίου)