Ο Πούχνερ είναι μια εκλεκτή περίπτωση «ηρωικού μηδενισμού», όπως τον περιέγραψε ο Καμύ στο δοκίμιό του για τον Σίσυφο και αλλού· το δοκίμιό του έκλεισε λέγοντας ο Καμύ, ότι τελικά φαντάστηκε τον ακαταπόνητον ήρωα του μύθου «ευτυχισμένο». Αυτό ταιριάζει και για τον Πούχνερ, έστω και αν αισθάνθηκε το χρέος να πει την αλήθεια πάντα, με διάφορους τρόπους.

 Μιχάλης Μερακλής

Η στοχαστικότητα της ποίησης του Πούχνερ διαπνέεται από έναν λυρισμό που υπονομεύει τον κίνδυνο της διανοητικής σκλήρυνσης, και από μια διάθεση εξομολογητική που, όπως και ο φιλοσοφικός εκλεκτικισμός της, εκφράζεται με μια ευρεία κλίμακα τόνων: από τον υποβλητικό ψίθυρο, τον ευάρεστο στο αυτί του ευαίσθητου αναγνώστη, ώς τη μεγαλόφωνη –για τον βαρήκοο– εκμυστήρευση.

 Νάσος Βαγενάς

Ο Βάλτερ Πούχνερ είναι φωτεινό μετέωρο με μεγάλη διάρκεια κι αντοχή μέσα στο Χρόνο. Χαλυβδώνεται διαρκώς στην ενεργή, δημιουργική, δημιουργικότατη αναβάπτισή του στην ελληνική γλώσσα, παρ’ όλο που δεν είναι η μητρική του, έγινε όμως πιο Έλληνας κι από τους γηγενείς, ανθρωποκεντρικός και διαφωτιστής, πιστός στον αιώνα των Φώτων, που θα θέλαμε να είναι και ο εικοστός πρώτος αιώνας που ανέτειλε με πολέμους, γενοκτονίες, περιβαλλοντικές καταστροφές, οικολογικές ανισορροπίες και άλλες πληγές… Ο Καθηγητής Βάλτερ Πούχνερ, θεατρολόγος, λαογράφος, ιστορικός, ερευνητής, εμβριθής μελετητής όλων των πολιτιστικών φαινομένων είναι ΚΑΙ ποιητής, ιδιάζων, ιδιόμορφος, ανεπανάληπτος μοναδικός, γιατί παρά τα διαβάσματά του και την εξοικείωση με την λαϊκή, τη δημοτική, αλλά και τη λόγια ποίηση (κι όχι μόνον στην ελληνική γλώσσα) διακατέχεται από εκστατική διονυσιακή μανία που δικαιολογεί την πολυγραφότητά του. Και καλά ως επιστήμων είναι τόσο παραγωγικός όσο δέκα ακαδημαϊκοί μαζί, αλλά ως λογοτέχνης εντάσσεται αμιγώς στην ατομική, υβριδική, προσωπική του κατηγορία, κάπου μεταξύ «ποιητή προφήτη» (poeta vates) και «ποιητή τεχνίτη» (poeta faber). Είναι ανήκουστος και ως ποιητής, αφού πρωτοτυπεί όχι με τον όγκο αλλά με την πολυμορφία, την πολυσυλλεκτικότητα, την μουσικότητα και την ιδεολογική φωτεινότητα της στιχοποιίας του. Θέμα του αποκλειστικό το δίπολο Φως-Θάνατος. Η ζωή ως διαρκής, αέναος δημιουργία, ο κυτταρικός κι εγγενής στον άνθρωπο φόβος του θανάτου ως παραγωγικός οίστρος. Αυτός είναι ο Ποιητής Βάλτερ Πούχνερ. Με Πι κεφαλαίο. Γιατί το Φως αμείβει τους εργάτες, τους τίμιους δουλευτές του. Γίνονται μαχητές, διαχυτές αισιοδοξίας, γίνονται πολεμιστές κι αθάνατοι. Ευχόμαστε οι «ποιήσεις» του Βάλτερ Πούχνερ να μην σταματήσουν ποτέ. Γιατί η έμπνευσή του φυσικά και δεν σώνεται. Είναι εκ Θεού, άνωθεν καταβαίνει και διαποτίζει το φτωχό αντιπνευματικό πεδίο της υλιστικής εποχής μας με μιαν Άνοιξη διαρκή, άλλων διαστάσεων…

Κωνσταντίνος Μπούρας