Από το Καβαφικό έργο, δεν απουσιάζει ο Θεός. Εκλείπει, όμως, το όνομά του. Στους στίχους του Αλεξανδρινού, συναντάμε ολόκληρη την ελληνική θεολογία, τόσο στην πολυθεϊστική της εκδοχή όσο και στη χριστιανική. Πουθενά, ο ποιητής δεν δογματίζει μήτε κηρύττει. Το θείο για τον Καβάφη είναι μέλος της συμπεριφοράς του ανθρώπου στην κοινωνία του με τη ζωή. Μερικές φορές, απαντά στην απόγνωση για να προσδώσει νόημα, ενώ, άλλοτε, σιωπά ερμητικά. Ενίοτε, το υπερβατικό ανθρωποποιείται, περιπλανώμενο στα σοκάκια των θνητών ή περιφέρεται αόρατα στα δώματα της ιστορίας. Σε κάθε περίπτωση, είναι παρόν, σαν ευχή, σαν αναφορά, σαν ρόλος.

Το εν λόγω βιβλίο εξετάζει τη θέση του θεϊκού -σε κάθε του όψη και έννοια- στον ποιητικό λόγο του Καβάφη, συλλέγοντας και αναλύοντας από το σύνολο του έργου του όλα εκείνα τα ποιήματα που μαρτυρούν αυτή τη σχέση – του πεπερασμένου με το αθάνατο, του ανθρώπου με τον Θεό του.