«Τους γνωρίζω από τότε που ήταν παιδιά και τρέχανε ιδρωμένα στα δασύλλια της Μίεζας παίζοντας πόλεμο με ψεύτικα όπλα», αναπόλησε ο Μέμνων. «Πολλά δειλινά μετά το εξαντλητικό πρόγραμμα των μαθημάτων τους, το σκάγανε κι έρχονταν σε μένα. Τους έβαζα να μου απαγγέλλουν στίχους από την Ιλιάδα και την Οδύσσεια και ύστερα τους φίλευα γλυκίσματα από καρυδάτο μελωμένο κριθάλευρο που δεν τους δίνανε ποτέ στο συσσίτιο για να μην παίρνουν βάρος.

Τους μάθαινα να μιλάνε περσικά, να χαρτογραφούν και να κατοπτεύουν υποθετικά πεδία μαχών και ν` αγαπάνε τα κορίτσια που τα βλέπανε σπάνια».

 «Εσύ είσαι συναισθηματικά δεμένος μαζί τους», είπε ο Ομάρης, «πώς θα τους αντιμετωπίσεις στη μάχη;».

 Ο Μέμνων δε μίλησε. Πέρασε το χέρι του αργά στο φαλακρό του κεφάλι. Τον κούραζε να εξηγήσει στον Πέρση ότι οι συγκροτημένες προσωπικότητες έχουν τουλάχιστον ένα χαρακτηριστικό: Τη δύναμη της σκέψης του νου που μπορεί να καθυποτάξει το θυμικό στο οποίο κρύβεται το συναισθηματικό μέρος της ψυχής.

«Είμαι επαγγελματίας κύριέ μου», περιορίσθηκε να πει.

«Ο Μέμνων έχει πολεμήσει για μας», είπε ο Δαρείος στον αδελφό του «κι έχει νυμφευτεί την Βαρσίνη την κόρη του Αρτάβαζου. Είναι δικός μας».

 «Σ` ευχαριστώ άρχοντά μου».

 Ο Ομάρης χτύπησε τα χέρια κι ένας πελώριος ευνούχος εμφανίσθηκε απ` το πουθενά. Ο Ομάρης έγνεψε κι ο ευνούχος σερβίρισε στον Μέμνονα κρασί που το` πιε μονορούφι.

 «Είναι κι αυτοί επαγγελματίες Μέμνονα;» ρώτησε ο Μιθριδάτης.

«Το βέβαιο είναι ότι δεν θα επηρεασθούν συναισθηματικά όταν θα με αντικρίσουν στη μάχη».

«Τον Αλέξανδρο τον επηρεάζουν;»

«Πολύ. Άλλωστε δεν υστερούν σε τίποτα απ` αυτόν. Απλώς δεν είχανε πατέρα τον Φίλιππο. Διαφορετικά ο καθένας τους θα μπορούσε να είναι στη θέση του Αλέξανδρου. Είχανε την ίδια παιδεία, τους ίδιους δασκάλους και κυρίως έχουνε το ίδιο όραμα φυτεμένο στο μυαλό τους, κλεισμένο καλά στις περικεφαλαίες τους για να τους οδηγεί όταν τις φοράνε. Την μεγάλη Ελλάδα. Η ιδέα της κυλάει στο αίμα τους και κυματίζει τα περίτρανα λοφία τους σαν μια απέραντη ταξιανθία».