Διαβάζοντας το θεατρικό έργο του βραβευμένου συγγραφέα Ζουζέπ  Μαρία Μιρό αναρωτιόμαστε, όπως αναφέρει και η μεταφράστρια Μαρία Χατζηεμμανουήλ, «για το αν φτάσαμε στην εποχή που ο όχλος, στο όνομα της οποιασδήποτε «ασφάλειας», πραγματικής ή φανταστικής, εκτοπίζει και αντικαθιστά το σκεπτόμενο άτομο; Φτάσαμε στην εποχή του εκφασισμού των δημοκρατικών κοινωνιών μας;”

Ο Τζόρντι, προπονητής κολύμβησης παίδων, κατηγορείται όταν ένα κοριτσάκι λέει στη μαμά του ότι τον είδε να φιλάει στο στόμα ένα αγοράκι. Η «είδηση» αναρτάται από τη μητέρα του κοριτσιού σε σελίδα των γονιών στο facebook και η λασπολογία του ονόματος του προπονητή παίρνει τεράστιες διαστάσεις. Το υποτιθέμενο γεγονός —υποτιθέμενο γιατί η πληροφορία δεν έχει διασταυρωθεί— αναμεταδίδεται και ο προπονητής μεταμορφώνεται σε απειλή. Η απουσία των γονιών αλλά και του ίδιου του αγοριού από την δράση  δεν είναι τυχαία. Ο συγγραφέας δεν δίνει έτοιμες απαντήσεις αλλά μας καλεί να πάρουμε θέσεις και να αναλογιστούμε σε τι είδους κοινωνία θέλουμε να ζούμε, αναδιατυπώνοντας μια σύγχρονη Αρχή του Αρχιμήδη:

Kάθε σώμα που βυθίζεται στη λάσπη

των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης,

χάνει από την ελευθερία του τόση,

όση επιθυμεί η κοινή γνώμη

που την εκτοπίζει.