Δύο εραστές, ο Άλαν και η Ντολόρες, φτάνουν στο Ξενοδοχείο των Κυμάτων που βρίσκεται στο επινοημένο Κεραντέκ, μια παραθαλάσσια περιοχή της Βρετάνης. Έχουν όμως ένα σκοτεινό σχέδιο να εκτελέσουν. Ο άντρας είναι η επιτομή της αμφισημίας, αποπνέει κάτι παράξενο και δυσοίωνο και, σε σύντομο χρονικό διάστημα, γίνεται η έμμονη ιδέα των υπόλοιπων παραθεριστών. Οι πάντες έχουν αναστατωθεί, επειδή συνειδητοποιούν σιγά σιγά ποιος είναι αυτός που ήρθε στο ίδιο μέρος για να περάσει μαζί τους το καλοκαίρι, ποιος είναι αυτός ο μυστηριώδης άντρας που τους ασκεί μια τόσο ζοφερή σαγήνη. Μέσα σε ένα τοπίο άγριο και σουρεαλιστικό, η ομάδα των ανθρώπων που μαγνητίζεται από τον Άλαν αποσυντίθεται. Ο ίδιος, μια παρουσία φασματική, αλλόκοτη και αφύσικη, φαίνεται να συμβολίζει το τέλος μιας ολόκληρης γενιάς. Το Ένας επικίνδυνος γόης εκδόθηκε το 1945 και είναι το δεύτερο μυθιστόρημα του Ζυλιέν Γκρακ. Ένα βιβλίο αλληγορικό και συγχρόνως διορατικό από τον σπουδαίο Γάλλο συγγραφέα, ένα κομψοτέχνημα ύφους, ψυχολογικής εμβάθυνσης και διανοητικής ομορφιάς. Το γεγονός ότι γράφτηκε σε ένα απομακρυσμένο γερμανικό στρατόπεδο αιχμαλώτων κάνει τη φαινομενικά ανέμελη ατμόσφαιρά του ακόμη πιο σπαρακτική.

«Δεν βγαίνει κανείς αλώβητος από ένα βιβλίο του κ. Ζυλιέν Γκρακ. Είναι δύσκολο να ισχυριστεί κανείς ότι διάβασε το συγκεκριμένο έργο. Εδώ βρίσκεται η πιο συνταρακτική αίσθηση(και η πιο μεγάλη ευχαρίστηση, η πιο σίγουρη απόδειξη μιας ανάγνωσης)που μπορεί να δοκιμάσει κανείς: δηλαδή όχι ότι διάβασε το βιβλίο αλλά ότι διαβάστηκε από αυτό, ότι το βιβλίο τον διάβασε. Είναι αυτό που δεν έπαψα να νιώθω διαβάζοντας το μυθιστόρημα Ένας επικίνδυνος γόης, και δεν θα υπέκυπτα να το ομολογήσω αν αμφέβαλλα ότι και άλλοι μπορούν να έχουν την ίδια τύχη».

Μαξ-Πολ Φουσέ, Les lettres françaises, 7 Απριλίου 1945

«Το Ένας επικίνδυνος γόης ξεχωρίζει με τη σκοτεινή του λάμψη και τη σπανιότητα μαύρου διαμαντιού επάνω στο, κατά τα λοιπά, πολύ πλούσιο φόντο της σύγχρονης μυθιστοριογραφίας».

Εντμόν Ζαλού, Psyché, Ιούλιος-Αύγουστος 1947

«Ένα μυθιστόρημα των άστρων και της καταστροφής, δηλαδή του πεπρωμένου που σφραγίζεται σ’ ένα σκηνικό διακοπών και εκτροπής του χρόνου».

Revue 303