Το βιβλίο αναπτύσσεται σε τρεις ενότητες με μια σειρά διηγημάτων. Η πρώτη ενότητα αποτελεί μια πολιτική «γεωγραφία» για την Αριστερά, όπως τη γνώρισαν οι Έλληνες. Είναι αφηγήσεις αληθινών ιστοριών από τα Δεκεμβριανά ακόμη, τη Βάρκιζα και τη Μακρόνησο, τις ποινές θανάτου και τα βασανιστήρια, έως την πιο πρόσφατη εικόνα ενός κομμουνιστή.

Στη δεύτερη ενότητα οι εικόνες είναι καταιγιστικές. Πρόκειται για μικρές αφηγήσεις οι οποίες κινούνται στο άρμα του προσωπικού χρόνου του συγγραφέα. Είναι πραγματικές ιστορίες -δεν είναι βιογραφία- ωστόσο είναι βιωματικές και δίνουν αφορμές για να ειπωθούν και πιο δύσκολα πράγματα από μια απλή εμπειρία.

Η τελευταία ενότητα αφορά την Κύπρο. Ο συγγραφέας επισκέπτεται τους τόπους του βόρειου κατεχόμενου τμήματος του νησιού. Πονά τον τόπο με έναν παράδοξο, βαθύ τρόπο. Οι περιγραφές βαθαίνουν, είναι νωπές από αίσθημα και δονούν τον ειρμό του συγγραφέα. Βάζει σημάδια τις λεπτομέρειες στην αφήγηση, βρίσκει ίχνη παντού και μας μιλά για τούτο και μόνο.