Η διαμονή σε σκηνές υποδηλώνει πολύ περισσότερα από μία κακή στεγαστική συνθήκη που παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα. Λειτουργεί ως μέσο απώθησης νέων προσφυγικών ροών, καθώς, αν καταφέρουν να μην πνιγούν στα νερά του Αιγαίου, θα ζήσουν σε συνθήκες ταυτόσημες με αυτές του θανάτου.

 Προλειαίνει, επίσης, το έδαφος για τη μελλοντική τοποθέτησή τους στον πάτο της κοινωνικής ιεραρχίας στην κοινωνία υποδοχής με επαγγελματικές προοπτικές δυσμενέστερες από αυτές των οικονομικών μεταναστών των προηγούμενων τριών δεκαετιών.

 Θεμελιώδες επιχείρημα του βιβλίου είναι ότι ο συγκεκριμένος τρόπος διαχείρισης του προσφυγικού δεν συνιστά ένα μεμονωμένο συμβάν. Αντίθετα, αποτελεί μια ακόμη όψη της νεοφιλελεύθερης κοινωνικής πολιτικής για τους ακραία φτωχούς. Η μεταναστευτική πολιτική της Ε.Ε. είναι ένα από τα πολλά πρόσωπα της ‘σύγχρονης’ κοινωνικής πολιτικής που, διαβρώνοντας κάθε ακαδημαϊκή της υπόσταση, καθιστά τις απάνθρωπες στρατοπεδικές πρακτικές εγκλεισμού ως το νέο μέσο κοινωνικής διαχείρισης. Το δικαίωμα στη ζωή τίθεται υπό διαπραγμάτευση.