Όταν ο Τζακ Ουίλιαμς βρίσκεται δολοφονημένος με μια σφαίρα στο στομάχι σε ένα φτηνό ξενοδοχείο της Νέας Yόρκης, ο καλύτερός του φίλος, Μάικ Χάμερ, ορκίζεται να πάρει εκδίκηση και να βρει τον δολοφόνο. Ο σκληροτράχηλος ντετέκτιβ ξεκινά με αχαλίνωτη μανία την έρευνά του, η οποία τον οδηγεί στον κόσμο της βίας, της πορνογραφίας και των κατασκόπων που εμπλέκονται με τη CIA. Η λίστα με τους υπόπτους είναι μεγάλη αλλά και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, καθώς ο καθένας έχει το κίνητρό του αλλά και ένα ισχυρό άλλοθι…

ΣΕΞ, ΜΟΙΡΑΙΕΣ ΓYΝΑΙΚΕΣ, ΜYΣΤΗΡΙΟ ΚΑΙ ΑΠΡΟΣΜΕΝΕΣ ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ ΣΤΟ ΠΙΟ ΚΛΑΣΙΚΟ ΑΣΤYΝΟΜΙΚΟ ΘΡΙΛΕΡ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΕΤΡ ΤΟY ΕΙΔΟYΣ ΜΙΚΙ ΣΠΙΛΕΪΝ

Η γλώσσα του I, The Jury είναι απλή, στακάτη, χωρίς φιοριτούρες και εμπνευσμένες μεταφορές. Ο ήρωας Μάικ Χάμερ είναι ένας μάλλον λαϊκός άντρας και η Νέα Υόρκη, πόλη όπου λαμβάνει χώρα η δράση, δεν είναι παρά ένα σκηνικό, δεν πρωταγωνιστεί όπως για παράδειγμα το Λος Άντζελες στα βιβλία του Ρέιμοντ Τσάντλερ. Ο Χάμερ, ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα, είναι το αντίθετο του «politically correct»: είναι βίαιος, είναι ειρωνικός, πίνει, βρίζει, χτυπάει και φλερτάρει ξεδιάντροπα με τις γυναίκες, χρησιμοποιώντας ως ατού τη ζωώδη έλξη που τους ασκεί και όχι τον ρομαντισμό του (που δεν έχει στο ελάχιστο) ή τον σεβασμό που δείχνει σε αυτές (ακόμα κι αν τον νιώθει, δεν φαίνεται κάπου). Κι αν αυτό φαντάζει λίγο σαν καρικατούρα, χάρη στην καταιγιστική δράση (ο ίδιος ο συγγραφέας δήλωνε ότι «ένα βιβλίο δεν το ξεκινάς για να φθάσεις μέχρι τη μέση, αλλά μέχρι το τέλος, άρα δεν πρέπει να υπάρχει ούτε μία περιττή λέξη στις σελίδες») και τα διασκεδαστικά κλισέ του hard boiled, διαβάζεται εθιστικά χωρίς καμία διακοπή, μέχρι τις φονικές ατάκες του Χάμερ στο φινάλε. Μία σχολή από μόνο του, το Ι, The Jury μεταφέρθηκε δύο φορές στον κινηματογράφο αλλά μάλλον αποτυχημένη: μόνον σημερινοί σκηνοθέτες, όπως ο Γκάι Ρίτσι ή ο Κουέντιν Ταραντίνο, θα μπορούσαν να συλλάβουν εύστοχα στον φακό τους τον ρυθμό ενός βιβλίου που θα μπορούσε να κατηγορηθεί για πολλά εκτός από ένα: δεν κάνει «κοιλιά» ούτε δευτερόλεπτο! Αυτή ακριβώς την ιδιαιτερότητα σέβεται η ελεύθερη μετάφραση του μετρ του είδους, Τζίμμυ Κορίνη, που διατηρεί στο ακέραιο τη γλώσσα του δρόμου και το ενίοτε άξεστο ύφος του Χάμερ. Ποτέ άλλοτε ένα τέτοιο bodycount δεν ήταν τόσο απολαυστικό!

O Μίκι Σπιλέιν (1918-2006) έχει περάσει στην ιστορία για πολλούς λόγους: πρώτον, ο ίδιος ισχυριζόταν ότι έγραφε τα βιβλία του μέσα σε δέκα μέρες! Δεύτερον, οι κριτικοί απαντούσαν ότι έμοιαζε σαν να τα είχε ολοκληρώσει σε λιγότερες! Τρίτον, το κοινό αδιαφορούσε για όλα αυτά και εξασφάλιζε εκατομμύρια πωλήσεις παγκοσμίως. Τέταρτον, ο πρωταγωνιστής ήρωάς του Μάικ Χάμερ πήρε σάρκα και οστά πρώτη φορά το 1953 στη μεγάλη οθόνη και τελευταία το 1987 στη μικρή. Ο ίδιος όμως ο συγγραφέας, απογοητευμένος από όλους τους ηθοποιούς που, κατά τη γνώμη του, αδικούσαν τον ήρωά του, έκανε κάτι πρωτοφανές που δεν έχει επαναληφθεί έκτοτε: ανέλαβε να τον υποδυθεί ο ίδιος το 1963, σε ηλικία 45 ετών και χωρίς τις απαραίτητες υποκριτικές προδιαγραφές. Ο κομίστας Frank Miller τον αναγνωρίζει ως μία από τις σημαντικότερες επιρροές του, o Stephen King δηλώνει fan, ενώ ο avant garde συνθέτης John Zorn έχει βγάλει ολόκληρο δίσκο με τίτλο το όνομά του. Παρόλο που διάβασε ελάχιστες καλές κριτικές την περίοδο της ακμής του, ο ίδιος έλεγε: «πρέπει να καταλάβουν όλοι ότι πάντοτε ο κόσμος θα καταναλώνει πιο συχνά φιστίκια από ό,τι χαβιάρι. Αν το κοινό σε γουστάρει, τότε είσαι καλός!». Με πρωτοβουλία του βραβευμένου συγγραφέα και φίλου του, Max Allan Collins, το όνομά του έχει αποκατασταθεί και τα βιβλία του έχουν αναγνωριστεί ως μνημεία της αμερικανικής μεταπολεμικής κουλτούρας.