Το έργο του Αλέξη Σταμάτη "Μελίσσια", το οποίο προκάλεσε αίσθηση από την πρώτη ακόμη δημόσια παρουσίαση του σε μορφή αναλογίου στις Αναγνώσεις του Εθνικού Θεάτρου το 2012, παρουσιάζει αρκετές δραματουργικές προκλήσεις, που επιτρέπουν και επιδέχονται, αντίστοιχα, ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσες σκηνικές ερμηνείες.
Συμπλέκονται σ` αυτό δύο διαφορετικά χρονικά -κατ` αρχάς- επίπεδα, στο καθένα από τα οποία αντιστοιχούν διαφορετικές σκηνές: στο πρώτο εντάσσονται οι σκηνές που διαδραματίζονται στον πραγματικό χρόνο του δραματικού μύθου, ενώ στο δεύτερο οι σκηνές που εκτυλίσσονται στο όνειρο της κεντρικής ηρωίδας. Σκόπιμα δε ο συγγραφέας πραγματοποιεί τη μετάβαση στην ονειρική συνθήκη με τρόπο που προσλαμβάνεται από τον θεατή ως μέρος της εξέλιξης των πραγματικών γεγονότων του δραματικού μύθου. Την ίδια στιγμή το όνειρο λειτουργεί ως εγκιβωτισμένο έργο στον αρχικό μύθο, αναδιπλασιάζοντας ουσιαστικά τη θεατρικότητά του.
Η ανατροπή που προκαλείται από την αποκάλυψη της ταυτότητας των προσώπων στο τέλος του έργου έχει χαρακτήρα απόλυτο και αφορά τόσο αυτά του ονείρου, όσο όμως και το πρωταγωνιστικό πρόσωπο του άντρα και τη σχέση του με την κεντρική ηρωίδα του έργου, την Αγάπη, μια κατάκοιτη ηλικιωμένη συγγραφέα, που η ζωή της περιορίζεται πλέον στον κλειστό χώρο του υπνοδωματίου ενός μεγαλοαστικού σπιτιού σε παρακμή. Αντιστοίχως, τα ερωτήματα που εγείρονται στον θεατή αφορούν τόσο τη σχέση μεταξύ βιωμένης πραγματικότητας και ψευδαίσθησης, όσο όμως και τη σχέση της τέχνης με τη ζωή και την ψυχαναλυτική διάσταση της καλλιτεχνικής δημιουργίας, αφού τα πρόσωπα στο όνειρο της Αγάπης απέρρευσαν, σύμφωνα με την υπόθεση του έργου, από τον κόσμο των μυθιστορημάτων της.