Η Αφροδίτη με τη γούνα είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες πραγματείες περί έρωτος. Αφορίζει με διαφάνεια και νηφαλιότητα τις κύριες σημασίες στη λειτουργία του έρωτα και προβάλλει τον απαράβατο κανόνα του, της ετερότητας. Αντίθετα με αυτό που θα βιαζόταν να συμπεράνει ο αναγνώστης, ότι δηλαδή αποτελεί ένα βιωματικό, λογοτεχνικό δοκίμιο που αφορά μια ερωτική συμπεριφορά που παρεκκλίνει από το φυσιολογικό, πίσω από την ιστορία του Σέβεριν και της Βάντα, διαμέσου της «ειδικής» ερωτικής τους σχέσης και των μεταμορφώσεών της, αγγίζεις τον ζωντανό οργανισμό του έρωτα, πιστοποιείς τη φυσιολογία του.

Αντίπαλον δέος του Μαρκήσιου Ντε Σαντ, απλώς ηδονιστής ή ένας παρεξηγημένος λογοτέχνης, ο Λέοπολντ Φον Ζάχερ-Μάζοχ το 1870 δεν δίστασε να γράψει κάτι που κάνει, ενάμιση αιώνα αργότερα, και τις Πενήντα αποχρώσεις του γκρι να μοιάζουν άτολμες, άχρωμες και αδιάφορες.

Η Αφροδίτη με τη γούνα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ένα σημαντικό βιβλίο, για όσα δεν δίστασε να θίξει σε μια εποχή που οι σαρκικές επιθυμίες παρέμεναν ανομολόγητες. Αλλά στον αιώνα μας παραμένει εξίσου σημαντικό, γιατί υπενθυμίζει ότι η σεξουαλικότητα πάνω από όλα είναι μια πνευματική κατάσταση: και αυτά που λαχταράει το πνεύμα δεν εξηγούνται πάντοτε λογικά, απλά βιώνονται…

Ο ΛΕΟΠΟΛΝΤ ΦΟΝ ΖΑΧΕΡ-ΜΑΖΟΧ (1836-1895) ήταν αυστριακός συγγραφέας και δημοσιογράφος. Σπούδασε νομικά, ιστορία και μαθηματικά και μετά την αποφοίτησή του διορίστηκε ως καθηγητής ιστορίας. Τα πρώτα του βιβλία ήταν καθαρά ιστορικά. Κατόπιν άρχισε να γράφει αφηγήματα όπου περιγράφει με εκπληκτική ζωντάνια τους γραφικούς ανθρώπινους τύπους και τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της γενέθλιας Γαλικίας. Πολύ σύντομα εγκατέλειψε τη θέση του καθηγητή για να ζήσει από την πένα του. Θεωρήθηκε από τους κυριότερους εκπροσώπους του ρεαλισμού και αναγνωρίστηκε ως μεγάλος συγγραφέας τόσο από το αναγνωστικό κοινό όσο κι από τους ομοτέχνους του. Ανάμεσα στους θαυμαστές του συγκαταλέγονται ο Εμίλ Ζολά, ο Ερίκος Ίψεν και ο Βίκτορ Ουγκό.