«Μεγάλωσες Αδελαΐς… Μεγάλωσες!

Το χαλάζι των μύθων τους κήπους σου κάλυψε…

τα ολόξανθα μαλλιά σου».

Ποδηλατοδρομεί στην πίστα των Μαΐων

η μοναξιά ονειροπαρμένη.

Έχει κρεμάσει σκουλαρίκια τα μελάνια της

κι έβαψε την καρδιά της.

«Έχεις δει το χαλάζι Αδελαΐς;

Το αισθάνεσαι;

Ένα αμμοβολημένο τζάμι,

που δεν επιτρέπει να βλέπεις…

 αλλά να ποθείς.»

(Από το ποίημα Αδελαΐς)

Το Όσο μετράει που αγαπήσαμε… στοιχειοθετεί ένα πολύτιμο εργαλείο ανίχνευσης της ανθρώπινης ύπαρξης. […]

Η μνήμη φωταγωγεί καταστάσεις, με τις οποίες ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος στην βιοποικιλότητά του. […]

Η Γαλάνη φροντίζει επιδέξια με τον θησαυρό των ποιημάτων, που μας χαρίζει για μια ακόμη φορά με την καινούργια της συλλογή, να αποκρυσταλλώσει σε μια πλήρως φωτισμένη πόλη τις ψηφίδες ενός ζοφερού κόσμου, που απειλεί να αφανίσει στη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα κάθε ικμάδα φωτός. […]

Είναι η ποίηση της οικουμενικότητας. Μέσα σε αυτή χοροστατεί με απαράμιλλο δέος η ποιήτρια Ρούλα Γαλάνη στοχαστική, ανθρώπινη, υπαρξιακή, συναισθηματική, αισιόδοξη, θέτοντας μόνιμα οδοδείκτες στο καινούργιο και διαφορετικό για να το ενσωματώσει σε ροή ζωής.

(Από το επίμετρο του Κοσμά Κοψάρη)