Έστω και για μια φορά στην ζωή του, κάθε άνθρωπος θα φτάσει κάποια στιγμή στα σπλάχνα του Άδη, στο ακρότατο όριο της οδύνης. Σημείο όχι κατα ανάγκην αρνητικό, αλλά σίγουρα οριακό. Εκεί όπου το ποτάμι του χρόνου στερεύει ή στρέφεται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Οι αναμνήσεις αποκτούν αμεσότητα, οι πληγές ανεπούλωτες χάσκουν και άλλες επουλωμένες περιμένουν κάποιον να ψηλαφίσει το σημάδι τους.
Τι κρύβεται στα βάθη του Άδη της ανθρώπινης ύπαρξης; Ο φόβος για την φθορά και την απώλεια, η ανεπίστροφη ροή του χρόνου, το επώδυνο του παρελθόντος και το ανεξιχνίαστο του μέλλοντος. Ό, τι πιο χθόνια προσωπικό και ανεκμυστήρευτο.
Στην παρούσα συλλογή επιχειρούνται αισθητικές προσεγγίσεις των ανωτέρω μοτίβων. Η εικόνα αποκτά την σημασία αλληγορίας και τα αισθήματα γίνονται απτά, τόσο που δεν μπορεί κανείς να τα παραβλέψει.
Απομένει στον αναγνώστη να καταλήξει αν το νείκος του Άδη για τον καθένα αποτελεί οριστική καταβύθιση ή το πέρασμα διαμέσου του συνιστά αναγκαία προϋπόθεση για ανάνηψη. Ας ακούσουμε την κραυγή «εκ κοιλίας άδου»…