Χρησιμοποιώντας ειδικό χαρτί και πολυεστέρα, η Παπασπύρου καλουπώνει το κυματοειδές σχήμα των μαρμάρινων σκαλοπατιών που ενώνουν τους ορόφους της πολυκατοικίας της. Στη συνέχεια επεμβαίνει σχεδιαστικά σε κάθε μία από τις πτυχωμένες επιφάνειες που προκύπτουν. Τα έργα αυτά αντιστέκονται στην οποιαδήποτε συμβατική ταξινόμηση και κατηγοριοποίηση (είναι γλυπτική αλλά ταυτόχρονα και ζωγραφική). Η μορφή τους έχει σίγουρα κάτι το αμφίσημο (είναι αφαιρετικά έργα αλλά μπορούμε να διακρίνουμε και παραστατικά γνωρίσματα) και αυτό το στοιχείο ενδιαφέρει την Παπασπύρου, αφού είναι προαπαιτούμενο μιας «εικόνας στην ύλη». Οι Κλίμακες, όπως τις ονομάσαμε, θα μπορούσαν να παρουσιαστούν τόσο σε οριζόντια όσο και σε κάθετη διάταξη. […]

Εκτός από το ανσάμπλ με τις κρεμαστές κλίμακες, παρουσιάζεται και μια μεγάλη ανάγλυφη επιφάνεια αποτελούμενη από εκατοντάδες φωτοτυπημένα γυναικεία πρόσωπα. Αυτό το τεράστιο κολάζ, που φέρει πολλές σχεδιαστικές λεπτομέρειες, είναι μια εξέλιξη του κυρίαρχου αστικού στοιχείου της σκάλας. Όμως εδώ το βατό επίπεδο απουσιάζει: η πράξη του ανεβαίνω και του κατεβαίνω επιτελείται νοερά. Υλικότητα/αϋλότητα, κίνηση/στατικότητα, δυνατότητα/αδυνατότητα είναι ορισμένα από τα δίπολα εννοιών που απαντάμε σε αυτή την εγκατάσταση. Επιλέγοντας το μοτίβο της μη δυνατής σκάλας, η καλλιτέχνιδα μας καλεί να ξανασκεφτούμε την (απολεσθείσα) εμπειρία που συμβολίζει ένα τέτοιο αρχιτεκτονικό στοιχείο. «Το ν’ ανέβεις μια σκάλα είναι δύσκολο και το να την κατέβεις, επικίνδυνο», υπενθυμίζει ο Michel Tournier. Απέναντι στη γρήγορη κοινωνική ανέλιξη που επιτάσσουν οι καιροί μας, η Παπασπύρου προτείνει μια οπτική μεταφορά που υποδηλώνει την ανάγκη μιας πνευματικής και ευφάνταστης βίωσης, τόσο της εικόνας όσο και της καθημερινότητας. Για αυτόν τον λόγο οι Κλίμακες έχουν μέσα τους «κάτι το αιωνίως επίκαιρο».

Χριστόφορος Μαρίνος

Η έκδοση έγινε με αφορμή την έκθεση «Ρένα Παπασπύρου – Κλίμακες» που πραγματοποιήθηκε στο Σπίτι της Κύπρου στην Αθήνα από τις 19 Απριλίου έως τις 18 Μαΐου 2018.