Πολλές φορές ένα γεγονός ασήμαντο σου φέρνει μνήμες από τα παλιά. Και παλιά λέγοντας, τώρα, εννοώ την παιδική ηλικία αλλά και την νηπιακή. Κάτι που σε μεγάλωνε μπαίνοντας στην γνωριμία του Κόσμου, της Ζωής. Χωρίς να μπορείς να το εξηγείς αυτήν την ηλικιακή σου στιγμή, καθώς στην αίσθηση σου αυτή η στιγμή σου είναι ένας χρόνος ακίνητος και ακίνητος κι ο χώρος μέσα στον οποίο βρίσκεσαι. Αυτήν την στιγμή, την δική σου στιγμή, εσύ και ο εαυτός σου, χωρίς να γνωρίζεις ακόμα την έννοια της λέξης ΕΑΥΤΟΣ, χωρίς, εσύ, παιδί που είσαι, να μπορείς να μπεις συνειδητά στην γνωριμία του Κόσμου και της Ζωής. Και ψάχνεις, πάντα ασυνείδητα, παιδί που είσαι, για γνωριμία και γνώση αυτού του χώρου, τότε, που ακόμα δεν ήξερες ότι τον χώρο αυτόν τον λένε Κόσμο. Τότε, που όλα αυτά, σιγά, σιγά, σε μεγαλώνουν, οξύνοντας τον Νου, το Πνεύμα, φτάνοντας σε στη στιγμή, την μεγάλη στιγμή σου. Την ΩΡΑ της παίδευσης σου! Της Εκπαίδευσης σου. Και αυτό το ξέρουν οι γονείς , η κοινωνία μέσα στην οποία ζεις, το ξέρει η Πολιτεία. Κι είναι αυτή η στιγμή η ωραιότερη της ζωής σου. Στιγμή της Διαπαιδαγώγησης σου,
της ΜΟΡΦΩΣΗΣ! Της πρώτης βαθμίδας, το ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ. Η γνωριμία με τον ΔΑΣΚΑΛΟ, την ΔΑΣΚΑΛΑ.
Μια γνωριμία που πάντα με αυτήν θα πορεύεσαι.