Η υγεία ανήκει στις έννοιες για τις οποίες το ζητούμενο στον 21ο αιώνα δεν είναι ένας απόλυτος, οριστικός ορισμός, αλλά η έρευνα και αξιολόγηση των παρεχόμενων υπηρεσιών της όσον αφορά στην ποιότητα, την αξιοπιστία και τον κοινωνικό προσανατολισμό. Κοινωνικός προσανατολισμός που σηματοδοτείται από την απόρριψη κάθε στιγματισμού και περιθωριοποίησης, την προστασία της ευαλωτότητας, αλλά και της βιώσιμης περιβαλλοντικής ανάπτυξης.

Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας για παροχή «ολοκληρωμένων», κοινωνικά προσανατολισμένων υπηρεσιών φροντίδας υγείας, τις τελευταίες δεκαετίες οι πολιτικές υγείας σε διεθνές επίπεδο έχουν συμπεριλάβει τη βιοϊατρική ερευνητική διαδικασία ως μια νέα εναλλακτική υπηρεσία. Η κλινική έρευνα ως καινοτόμος υπηρεσία υγείας ακολουθεί σύγχρονη τροχιά με την καθιερωμένη ιατρική θεραπεία, εγείροντας, παράλληλα, διάλογο και διχοστασίες για σειρά βιοηθικών προβληματισμών κατά την εφαρμογή της.

Επιπλέον προβλήματα στον χώρο της υγείας δημιουργεί η γραφειοκρατία. Η γραφειοκρατία στο φαινομενικά μη πολιτικό πεδίο της υγείας μπορεί να «ευημερήσει» και να επικρατήσει κάθε δημοκρατικής, κοινωνικής πολιτικής, υπεραμυνόμενη της καταχρηστικής αντίληψης ότι η ζωή πρέπει να διατηρηθεί με οποιοδήποτε κόστος, τελικά ακόμη και με το κόστος της ίδιας της ζωής. Η πολιτική των προειδοποιήσεων και των απαγορεύσεων λειτουργεί σε τελική ανάλυση ως συγκάλυψη για την επίμονη έλλειψη πραγματικής κοινωνικής πολιτικής εξασφάλισης της πρόσβασης του συνόλου της κοινωνίας σε θεμελιώδεις πόρους υγείας, όπως το φυσικό περιβάλλον.

Σήμερα εξακολουθεί να αποτελεί διαρκές ζητούμενο ο σεβασμός της επιλογής για το τι ζωή επιθυμεί ο κάθε άνθρωπος, ακόμη και αν αυτή συνδέεται με μειοψηφικές πρακτικές. Ο ατομικός έλεγχος στην υγεία είναι προτιμότερος από μια επιβεβλημένη άποψη για το τι είναι υγεία.