Μετά από τα «49 + 10 ΧΑΪΚΟΥ», που κυκλοφόρησαν το 2018 από τις Εκδόσεις Ραδάμανθυς, ο Ευάγγελος Ρούσσος«επιστρέφει» με το «Χρονογράφημα,». Η λέξη «επιστρέφει» μπήκε σε εισαγωγικά σκόπιμα, καθώς ο ποιητής δεν αποσπάστηκε ούτε στιγμή από το δημιουργικό του έργο. Συλλέκτης στιγμών και συναισθημάτων, απεικονίζει, εφευρίσκει, ανακαλύπτει, πειραματίζεται και γράφει, συγκεντρώνοντας υλικό.

Είχα διαβάσει κάπου πως ο σπουδαίος ζωγράφος, ο Παναγιώτης Τέτσης, για να ολοκληρώσει το μεγάλων διαστάσεων έργο του «Λαϊκή Αγορά» περνούσε ώρες, μέρες, χρόνια, παρατηρώντας τους ανθρώπους. Ο Ευάγγελος Ρούσσος μοιάζει σε αυτό με τον μεγάλο ζωγράφο. Παρατηρεί υπομονετικά, πασχίζει για τη λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά, και πότε με τη Γεωμετρία – με την Ποιητική του Χώρου – πότε με έναν ιδιαίτερο λυρισμό, φέρνει στο προσκήνιο της ποιητικής του δημιουργίας το δικό του προσωπικό στίγμα. 

Θα μου πείτε: δεν είναι αυτονόητο; Δεν είναι αυτονόητο το γεγονός πως κάθε δημιουργός θα φέρει το ξεκάθαρα δικό του προσωπικό στίγμα; Όχι. Δεν είναι αυτονόητο. Διαβάζοντας, εύκολα θα διαπιστώσει κανείς πως είναι μεγάλη η απόσταση που θα χρειαστεί να διανύσει κάποιος, ξεπερνώντας την μίμηση που – συνήθως – ασυνείδητα βαστά της πένας το χέρι. Άλλοτε, ντυμένη η έμπνευση στα αποκριάτικα ρούχα της φιλοδοξίας, προσπαθεί να μεταμφιεστεί παριστάνοντας κάτι που δεν είναι. Οι φίλοι θα πουν «μπράβο» και όλα θα κρυφτούν πίσω από τα φώτα. Πόσες φορές δεν έχουμε συναντήσει κάτι ανάλογο;

Το «Χρονογράφημα,» δεν είναι λοιπόν μία ακόμα ποιητική συλλογή, μήτε και πειραματισμός. Τα πειράματα του Ε. Ρούσσου, έχω την αίσθηση ότι ολοκληρώθηκαν και πως από δω και εμπρός θα μας καταθέσει διαλεχτά έργα. Το «Χρονογράφημα,» θεωρώ πως είναι η έναρξη ενός καινούργιου κύκλου της ποιητικής του δημιουργίας, ενός κύκλου ανοιχτού…

Χρήστος Τσαντής