Αρχικά η συγγραφέας παρουσιάζει την ιστορία και το ρυθμιστικό πλαίσιο του θεσμού και αναλύει την έννοια της αναδοχής και τα χαρακτηριστικά των εμπλεκόμενων προσώπων. Στη συνέχεια ερευνώνται αναλυτικά οι τρόποι σύστασης της αναδοχής. Ως προς τη συμβατική αναδοχή εντοπίζονται οι προσφορότερες λύσεις σε περιπτώσεις έλλειψης δικαιοπρακτικής ικανότητας των γονέων ή ασυμφωνίας τους, ιδίως όταν πρόκειται για παιδί αναγνωρισμένο ακούσια ή δικαστικά. Εκτίθενται επίσης οι διάφορες απόψεις που έχουν υποστηριχθεί για τη νομική φύση της σύμβασης, με επικρατούσα τη γνώμη ότι πρόκειται για εντολή, καθώς και ζητήματα που αφορούν στον τύπο της σύμβασης. Αναφορικά με τη σύσταση αναδοχής με δικαστική απόφαση ερευνώνται οι κατ’ ιδίαν περιπτώσεις, ήτοι η κακή άσκηση της γονικής μέριμνας, η αδυναμία του επιτρόπου να ασκήσει τα καθήκοντά του, η προέλευση των παιδιών από ιδρύματα και η ανάθεση της πραγματικής φροντίδας του παιδιού με εισαγγελική διάταξη. Ως προς τις τελευταίες αυτές περιπτώσεις η συγγραφέας προσδιορίζει το μέτρο της ρυθμιστικής παρέμβασης του δικαστή με βάση τις αρχές της αναλογικότητας και της ελάχιστης δυνατής επέμβασης, που απορρέουν από υπερνομοθετικές και συνταγματικές διατάξεις και το άρθρο 1533 § 1 ΑΚ, αλλά έχουν υιοθετηθεί και από τη νομολογία του ΕΔΔΑ. Σε επόμενες ενότητες η συγγραφέας εξετάζει εκτενώς τα αποτελέσματα της αναδοχής και ιδίως τις αρμοδιότητες, τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των αναδόχων γονέων, τονίζοντας με έμφαση την αναγκαιότητα διευκόλυνσης της επικοινωνίας των φυσικών γονέων με το παιδί και τη διασφάλιση της πληροφόρησής τους για τις συνθήκες διαβίωσής του, αντλώντας και πάλι πολύτιμο υλικό πραγματικών περιστατικών από τη νομολογία του ΕΔΔΑ, η οποία έχει προσδώσει ισχύ νομολογικού κανόνα στην αρχή της οικογενειακής ενότητας.