Ο ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ

Είναι ο άνεμος που σκόρπισε τα φύλλα,
είναι μια θλίψη που βραδιάζει μοναχή,
είναι του κήπου μας τα κόκκινα τα μήλα,
που τα σαπίζει ο αγέρας κι η βροχή.

Στη μοναξιά, στο χαλασμό και στο σκοτάδι,
ψάχνω στη μνήμη την εικόνα σου να βρω,
να ξαποστάσω στης ανάσας σου το χάδι,
να λησμονήσω της θυσίας το σταυρό.

Τραγούδι στήνει ο βοριάς έξω στη στράτα,
για να μερώσουν οι καημοί στη έρμη γη,
μα συ απ` όλα τα τραγούδια ένα κράτα,
αυτό που ζει και μου ματώνει την πληγή.

Είναι μια θάλασσα που μέσα της με κλείνει,
είναι ένα κύμα που με πάει στ` ανοιχτά,
είναι μια αγάπη που γυρεύει μα δε δίνει,
που δραπετεύει στο σκοτάδι που αλυχτά...