Ο διεθνής ουμανιστής και υπέρμαχος της Ειρήνης Ιμπραχίμ Σπάχιτς γεννήθηκε το 1952 στο Σαράγεβο, έζησε την πολιορκία του, πείνασε, πόνεσε, υπέμεινε όλα τα δεινά, άντεξε τον φόβο, τη μιζέρια και τον θάνατο γιατί είχε –ως φαίνεται– το ισχυρότερο όπλο του κόσμου: την Ποίηση, την υψηλή, την υψιπετή, την τέχνη που δεν καυχάται, δεν αυτοθαυμάζεται, δεν ναρκισσεύεται, αλλά μεταπλάθει το σύμπαν από την αρχή, μεταβολίζει τη θλίψη σε χαρά και την καταστροφή σε αναδημιουργία…
Μουσικός ο λόγος του, αφαιρετικός, μινιμαλιστικός. Το αντίθετο της λεξιλαγνείας! Δομημένες γεωμετρικές μορφές, ο μυστικός αριθμός 7 παίζει έναν συγκεκριμένο ρόλο στην ποιητική αυτή μυσταγωγία.
Και το σύμπαν, το σύμπαν είναι εδώ παρόν, με την πρώτη γενεσιουργό του ευτυχία, απαλλαγμένο από τύψεις, ενοχές και μεμψιμοιρίες παντός είδους, όπως φαίνεται ξεκάθαρα στο ποίημα «Η έκρηξη» (σελ. 18), που δεν σας το παραθέτω γιατί τα ιδιαίτερα φροντισμένα και καλομεταφρασμένα κείμενα αυτού του βιβλίου-κομψοτεχνήματος από τις ιστορικές πλέον και πρωτοπόρες στον χώρο της Ποίησης εκδόσεις «Πλέθρον»… τα τυπωμένα κείμενα λειτουργούν και ως εικόνες, ως σύμβολα, αυτάρκη κι αυτόνομα, ως φύλλα αειθαλή, σαν τη φτερούγα της δυσοίωνης κουρούνας που εμπνέει τον παγκόσμιο και καταξιωμένο ποιητή έξι διαυγή, κρυστάλλινα πετράδια λόγου-μουσικής και τέχνης εικαστικής.
Τονίζω ιδιαίτερα αυτό το «τέχνης εικαστικής» γιατί ο Ιμπραχίμ Σπάχιτς είναι άνθρωπος-ορχήστρα, αναγεννησιακός και παν-επιστήμων, αυθεντικός κι αυτεξούσιος. Κατέχει απόλυτα τα πολυποίκιλα εκφραστικά του μέσα και τα υποτάσσει σε ένα σύνολο αρμονικό και μελωδικό τόσο που ξεχωρίζει σε όποια γλώσσα κι αν μεταφράζεται, χάρη στον αρχέγονο συμπαντικό σωματικό ρυθμό του. Ναι, αυτή είναι η αλήθεια της μεγάλης ποίησης: όταν δεν προέρχεται από το σώμα ως βιολογική του λειτουργία δεν είναι και δεν πρέπει να θεωρείται ποίηση. Όλα τα λοιπά μεταμοντέρνα εξαμβλώματα είναι απλώς μια παρενέργεια (για να μην πω παράπλευρη απώλεια) της νοητικής μας υπερλειτουργίας και της υπερ-αναλύσεως των πάντων. Ο αυθεντικός ποιητής ανασυνθέτει τον κόσμο από την αρχή στα μέτρα του ανθρώπου και με σεβασμό όλων των άλλων όντων, ακόμα και των άψυχων, που δεν τα αντιμετωπίζει όμως ως πράγματα (res, στα λατινικά). Η μαγεία της Ποίησης ανά τους αιώνες κι η ελπίδα της σύγχρονης ποίησης είναι ακριβώς αυτή η ολιστική αντιμετώπιση του κόσμου και του ανθρώπου στο πλαίσια μιας ουράνιας ανήκουστης Μελωδίας που υπερβαίνει τα φτωχά ανθρώπινα αισθητήριά μας. Ο Ποιητής είναι μελωδός, ραψωδός, δημιουργός ονείρων, μετασχηματιστής κάθε ασχήμιας σε ομορφιά, μεταβολίζει κάθε θλίψη σε χαρά κυτταρική, δημιουργική, αναζωογονητική.
Ο Ιμπραχίμ είναι μεγάλος, σημαντικός ποιητής, γιατί διασώζεται ακόμα και των μεταφράσεών του (έξοχη η ποιητική αναδημιουργία της ανάσας του από τη Νόρα Λέφα). Εκπληκτικά τα αφαιρετικά σχέδια που φιλοτέχνησε ο καθηγητής και πρύτανης της Σχολής Καλών Τεχνών Πάνος Χαραλάμπους. Σεμνή υπογράμμιση ενός ποιητικού μηνύματος τόσο λακωνικού που καταλήγει να είναι εύληπτο και παγκόσμια κατανοητό. Κατατοπιστικός ο πρόλογος που φιλοτέχνησε ο Θανάσης Μουτσόπουλος, γεφυρώνει και συνδέει βαλκανικούς τρόπους πολιτισμικής εκφράσεως που καταδεικνύουν την ενότητα και τη συγγένεια όλων των λαών που κατοικούν στη χερσόνησο του Αίμου.
Υπέροχη, μοναδική κι ανεπανάληπτη εμπειρία η πρωτοποριακή παρουσίαση αυτού του βιβλίου στο πλαίσιο του ANALOGIO FESTIVAL 2018 που διευθύνει με γνώση και μεράκι η Σίσσυ Παπαθανασίου. Η ποιητική performance που δόθηκε την Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2018 στο T.A.F. (The Art Foundation in Athens) ανέδειξε με θαυμαστό τρόπο και το κείμενο και το ιδιαίτερο αρχετυπικό τοπίο του ποιητή Ιμπραήμ Σπάχιτς, διευθυντή του Φεστιβάλ στο Σεράγεβο. Για το βιβλίο συζήτησαν με τον συγγραφέα οι Θανάσης Μουτσόπουλος, Σίσσυ Παπαθανασίου, Πάνος Χαραλάμπους, ενώ η εξαίρετη ηθοποιός Δήμητρα Χατούπη κινήθηκε στοχαστικά απαγγέλλοντας στίχους από το βιβλίο πατώντας προσεκτικά ανάμεσα στην εικαστική σύνθεση «LIBRARIES AS GARDENS. Εργαστήρια-Περιπατητικές παραστάσεις», σε επιμέλεια Geert Vermeire.
Η ποίηση δεν είναι ξεκομμένη από τον χορό, την εικόνα, τον ήχο, τη μουσική, τα παραγλωσσικά σημεία. Το σώμα είναι αυτό που τα συνδέει σε ένα άρρηκτο «Ολικό καλλιτέχνημα» (Gesamtkunstwerk). Και ο Ιμπραχίμ Σπάχιτς μπορεί να θεωρηθεί ασφαλώς ένας από τους πρωτεργάτες αυτής της επανατελετουργοποίησης (reritualisation) κι επανακοινωνικοποίησης (resocialization) της σύγχρονης Τέχνης του Λόγου.
Πηγή
https://www.diavasame.gr/page.aspx?itemID=PPG1388_3120