O γάλλος φιλόσοφος Jacques Derrida έγινε διάσημος κατά την περίοδο της ακμής του «δομισμού», όταν μέσω της μεθόδου της αποδόμησης εγκαινίασε ό,τι θα έμενε γνωστό ως «μεταδομισμός». Η αποδομητική ανάγνωση του Derrida και η κριτική του σκέψη μέσα από τη χρήση εννοιών, όπως «διαφωρά», «ίχνος», «φαλλογοκεντρισμός» κ.λπ. κατόρθωσε να προκαλέσει ρήγματα στην κυρίαρχη αναπαράσταση της δυτικής φιλοσοφικής σκέψης και γλώσσας για τον ίδιο τον εαυτό της.
Στην συζήτησή του με τον γάλλο φιλόσοφο Jean-Luc Nancy, ο Derrida προσπαθεί να αποδομήσει μία κοινή δοξασία που επιμένει να κάνει λόγο για την επικινδυνότητα της «εξάλειψης» του υποκειμένου και άρα για την ανάγκη «επιστροφής στο υποκείμενο», και η οποία δεν μπαίνει στον κόπο να ιχνογραφήσει τις φιλοσοφικές προϋποθέσεις και συνέπειες του διαβήματος της κριτικής στη μεταφυσική του υποκειμένου και της μετατόπισης της κεντρικότητάς του εντός του φιλοσοφικού λόγου, όπως αυτή αρθρώθηκε, μεταξύ άλλων, στον στοχασμό των Nietzsche, Heidegger, Lacan, Althusser και Foucault.
«Σε προκαταρκτικό επίπεδο πάντα, ας μην ξεχνάμε τις προειδοποιήσεις του Nietzsche, σχετικά με το τι μπορεί να συνδέει τη μεταφυσική και τη γραμματική. Αυτές οι προειδοποιήσεις οφείλουν να τύχουν επεξεργασίας και να προβληματοποιηθούν με τη σειρά τους, αλλά εξακολουθούν να είναι απαραίτητες. Αυτό που ψάχνουμε μέσω του ‘‘ερωτήματος ‘ποιος;’’’ ενδεχομένως να μην έχει να κάνει πια με τη γραμματική, και μάλιστα με μια αναφορική ή ερωτηματική αντωνυμία που παραπέμπει πάντοτε στη γραμματική λειτουργία του υποκειμένου. Πώς να απαλλαγούμε από αυτό το συμβόλαιο ανάμεσα στη γραμματική του υποκειμένου ή του ουσιαστικού [substantif] και την οντολογία της υπόστασης [substance] ή του υποκειμένου;»
Jacques Derrida