Ο Βλαδίμηρος Σολοβιόφ (1853 - 1900) δικαίως θεωρείται γενάρχης της ρωσικής φιλοσοφικής σχολής, ο άνθρωπος που μέσα από μεγάλες, βαθιές και επίπονες αναζητήσεις, κατάφερε να θεμελιώσει τον φιλοσοφικό στοχασμό, πάνω στα πανάρχαια θεμέλια του πλατωνισμού.

 Γόνος οικογένειας διανοουμένων, ο πατέρας του ήταν ιστορικός και συγγραφέας του μνημειώδους έργου Η ιστορία του ρωσικού κράτους, ο Σολοβιόφ μας κληροδότησε όχι μόνο σημαντικό έργο, αλλά και μία πλειάδα μαθητών που συνέχισαν το έργο του, τόσο εντός της σοβιετικής Ρωσίας, όσο και στην υπερόρια εξορία του πρώτου κύματος της ρωσικής εμιγκράτσιας.

 Ο σχολιασμός της πλατωνικής κληρονομιάς, αποκτά στο έργο του Ρώσου φιλοσόφου, μία νέα διάσταση, γιατί τη συνδυάζει με τις θρησκευτικές και θεοκρατικές αντιλήψεις, καλλιεργώντας το γόνιμο έδαφος στο οποίο άνθισε η ρωσική Φιλοσοφική και Θεολογική Αναγέννηση.

 Ο Βλαδίμηρος Σολοβιόφ στην επίπονη πορεία του προς την Αλήθεια, στηριζόταν στις μακρόχρονες μελέτες του πλατωνικού έργου. Ο Πλάτωνας είναι ο πραγματικός πρωταγωνιστής της ζωής και του έργου του γενάρχη της ρωσικής σχολής φιλοσοφικού στοχασμού. Ο Πλάτωνας ήταν η μόνιμη βακτηρία του στις μακρές, δύσβατες και συναρπαστικές περιπέτειες της σκέψης, μα και της πίστης του.

Μελετώντας, σχολιάζοντας, αναλύοντας τον πλατωνικό θησαυρό ο Βλαδίμηρος Σολοβιόφ, δημιούργησε μόνος του στο δρόμο για ένα ολοκληρωμένο φιλοσοφικό σύστημα, με το οποίο προσπάθησε να ερμηνεύσει τον κόσμο, αλλά και να προτείνει ένα άλλο μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης, σύμφωνα πάντα με τις ιδιαιτερότητες της ρωσικής ιδιοπροσωπείας μα και των προσδοκιών που έτρεφε ολόκληρη η κοινωνία της εποχής του.

 Οι δύο πραγματείες του βιβλίου είναι λαμπρά δείγματα του στοχασμού του Ρώσου φιλοσόφου και αποτελούν θεμελιώδη κείμενα όχι μόνο για την κατανόηση του έργου του, μα και του φαινομένου που έμεινε γνωστό στην ιστορία ως Ρωσική Φιλοσοφική και Θεολογική Αναγέννηση.