Η υπαγωγή ή μη ενός συμβαλλόμενου στην έννοια του καταναλωτή είναι κρίσιμη τόσο στο ευρωπαϊκό δικονομικό δίκαιο όσο και στο εσωτερικό δίκαιο προστασίας του καταναλωτή. Στην πρώτη περίπτωση η υπαγωγή οδηγεί τον εφαρμοστή του δικαίου στην εφαρμογή των ευνοϊκών διατάξεων των άρθρων 17-19 του Καν. 1215/2012 ή κανονισμού «Βρυξέλλες ΙΙα». Στη δεύτερη περίπτωση εφαρμοστέες κρίνονται ανάλογα οι διατάξεις που αφορούν τον καταναλωτή και απαντούν σε άλλα κοινοτικά νομοθετήματα, όπως οι κανονισμοί (ΕΚ) 593/2008 ή 805/2004 ή στον ν. 2251/1994, που ενσωμάτωσε στο εσωτερικό δίκαιο κοινοτική οδηγία. Η μελέτη έχει ως στόχο την παρουσίαση και κριτική ανάλυση κυρίως της νομολογίας του ΔΕΚ/ΔΕΕ που έχει εκδοθεί μέχρι σήμερα και αφορά στην ερμηνεία των σχετικών με την προστασία του καταναλωτή διατάξεων των κανονισμών 1215/2012 (κατά συνέπεια και του προγενέστερου Καν. 44/2001 όπως και τη Σύμβαση των Βρυξελλών του 1968), 593/2008, των κοινοτικών οδηγιών 93/13/ΕΟΚ και 2009/22/ΕΕ και του ν. 2251/1994. Ταυτόχρονα παρατίθενται και οι απόψεις και η κριτική ανάλυση της θεωρίας, όπου εντοπίστηκε σχετική, ιδίως αλλοδαπή, βιβλιογραφία.