Οι πίνακες ζωντανεύουν στα μάτια της. Τα πουλιά πετούν έξω απ` το πηγάδι και σφηνώνουν μες στην καρδιά της Μυρτώς, σαν ξεθωριασμένες αναμνήσεις που παίρνουν σάρκα και οστά στην κάμαρη του ψυχιατρείου.
Η ανάδυσή της ξεκινά. Δυο διαφορετικοί κόσμοι ενώνονται κι εκείνη πορεύεται προς το φως, έχοντας οδηγό τη ρήση της Αντιγόνης στη ζαλισμένη της ψυχή: Δε γεννήθηκα για να μισώ, αλλά για ν` αγαπώ.