«…Θα σε πάρω λοιπόν εγώ».
«Από λύπηση;»
«Από την ανάγκη να σε βλέπω ευτυχισμένη».
Η απάντηση δεν την παραξένεψε. Το ’νιωθε αυτό μεταξύ τους.
«Φτάνει όμως μόνο αυτό;» τον ρώτησε προβληματισμένη και απευθυνόταν περισσότερο στον εαυτό της.
«Για μένα περισσεύει κιόλας» την καθησύχασε χαϊδεύοντάς την τρυφερά. «Άλλωστε, μ’ αγαπάς εσύ και για τους δυο μας!»
Ένιωσε την προσφορά του και την καλοσύνη του και τον αγάπησε πιο πολύ, τόσο που πόνεσε. Σαν για να μετριάσει τον πόνο χώθηκε ακόμα πιο βαθιά στην αγκαλιά του, φορτώνοντας τη φωνή της μ’ όλη της την αγάπη, που μπορούσε να φέρει.
«Αυτό είν’ αλήθεια…» συμφώνησε μ’ απλή σιγουριά…