Η τελευτή του Χώματος
Στον αδερφό μου Χρήστο
Αυτή η άσφαλτος
κάποτε ήταν δρόμος από όνειρα και χώμα.
Περνούσαν άλογα και γκρίζα κάρα
φωνές παιδιών και ξωτικών
και τα κορίτσια αγαπιόντουσαν κρυφά
κάτω απ΄ τη νύχτα
τις σκιές και τις γαζίες .
Αυτή η άσφαλτος
κάποτε ήταν δρόμος από όνειρα και χώμα.
Πατούσαν άνθρωποι ξυπόλητοι με αόρατη πατημασιά
και η απελπισιά τους χάραζε πορείες μες στη σκόνη
Ποιος θυμάται τώρα πια
τον Μπωντλαίρ, τον Τρυφώ, τον Μαγιακόφσκι
το Ρίο - Αντίριο, το Βαρδάρη
τις διανομές ονείρων
απ ΄τη δερμάτινη τσάντα του πατέρα
τα αποκόμματα απ΄ τα εμβάσματα του μόχθου
τον Καραγάτση, τον Ρεμπώ
τον κόκκινο Τσε
την επανάσταση των λέξεων
και τους Credence Clearwater Revival.
Χιλιάδες νύχτες
αναδύεται ο ίδιος αχός
το ίδιο ποδοβολητό
ένας αγέρας δαίμονας λυσσομανά
η βουή του Μύθου ξεψυχά
φτερουγίζουν τα πουλιά
μια σιωπή εκκωφαντική
θρυμματίζει τον Ύπνο
παντού κόκκινο της μνήμης
μια ρυτίδα στο μέτωπο
μια ματαίωση
ένας βίος αδικαίωτος.
Κάτω απ’ τα θεμέλια των ψυχών
σκάβω με χέρια γυμνά
και ανασύρω αιμόφυρτες
τις δικές μας ζωές
τις δικές μας φωνές
όλα όσα λερώθηκαν από το ίδιο χώμα
και έπειτα πλύθηκαν στο ίδιο νερό
όσα δεν λησμονήθηκαν
και όλα όσα βυθίστηκαν
στην αρχαία δίνη
μιας εξ αίματος επιστροφής στην Αγάπη.
Αυτή η άσφαλτος
κάποτε ήταν δρόμος από όνειρα και χώμα.
Τώρα περνάνε φορτηγά,
μπετόν και σίδερα βαριά
ένας αβάσταχτος καημός
ορδές ακέφαλες
καταναλώνουν λαίμαργα
την αυταπάτη μιας ζωής επί πιστώσει
Τρίζουν
η γη,
οι μνήμες
και η νύχτα
Χώμα πια δεν υπάρχει.
Η ανεξήγητη βιολογία του Χρόνου
του Διονύση, του Στέφανου, του Γιώργου
Κάθε που αλλάζει ο καιρός τις εκδοχές του
έρχομαι αθόρυβα στο πλάι σας τα βράδια
και ξενυχτάω το όραμα
περιφρουρώ τη νύχτα.
Χαϊδεύω ανάλαφρα την πάχνη των ονείρων σας
και επουλώνω τις ρωγμές
καθώς παλεύω
τη χαρά να ονειρευτώ
τη ρημαγμένη μου εικόνα να ξεχάσω
να ελαφρώσω
από της άδειας μέρας την πληθώρα και το ρεύμα.
Μες στου σπιτιού μας τη σιωπή
πάνω απ΄ τα βλέφαρα και τα γαλάζια όνειρα
ίπταμαι
σε μια λαθραία ανάγνωση του ΄Υπνου σας.
Σιγοτρέχει το νερό
κυλάει ο χρόνος και το αίμα μου
σε ένα ρυάκι
με κλειδιά και νότες για τα σαξόφωνα του μέλλοντος.
Καληνύχτα
μια ανεξήγητη βιολογία του Χρόνου
ανατέλλει
Το άλλο πρωί θα είμαι απλώς ο πατέρας σας.
Ο Νίκος Φωτόπουλος γεννήθηκε στην Αμαλιάδα το 1970. Είναι Επίκουρος Καθηγητής Κοινωνιολογίας στη Σχολή Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Εμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα τη δεκαετία του ’90 και η ποίησή του έχει δημοσιευθεί σε περιοδικά, έχει ανθολογηθεί σε συλλογικούς τόμους, έχει παρουσιαστεί στο ραδιόφωνο και έχει αποδοθεί σε φιλμ μικρού μήκους. Το συγγραφικό και διδακτικό του έργο καθώς και τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα αφορούν την Κοινωνιολογία του Πολιτισμού, την Κριτική Πολιτισμική Θεωρία, την Κοινωνιολογία της Εκπαίδευσης, τη Δια βίου Μάθηση και την Εκπαίδευση Ενηλίκων. Κείμενά του έχουν συμπεριληφθεί σε συλλογικούς τόμους και πρακτικά συνεδρίων στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ενώ αρθρογραφεί τακτικά σε επιστημονικές επιθεωρήσεις, εφημερίδες, περιοδικά και επιλεγμένους ιστοχώρους. Εκτός από το παιδαγωγικό και κοινωνιολογικό σκέλος του έργου του, ασχολείται ενεργά με την ποίηση και τη δημιουργική γραφή. Ποιήματά του ανθολογήθηκαν στον τόμο που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μανδραγόρας το 2002 με ποιητές της γενιάς του ’90 και υπό τον τίτλο Η γεωμετρία μιας αθέατης γενιάς. Έχει στο ενεργητικό του πέντε ποιητικές συλλογές.