Ο Σελαχαττίν Ντεµίρτας, πρώην αρχηγός του Δηµοκρατικού Κόµµατος των Λαών, είναι προφυλακισµένος στην Τουρκία από τον Νοέµβριο του 2016 µε την κατηγορία της «τροµοκρατικής δράσης». Στη φυλακή έγραψε το "Πριν το ξηµέρωµα (Seher)", το πρώτο του λογοτεχνικό βιβλίο, που πούλησε περισσότερα από 200.000 αντίτυπα στην Τουρκία και µεταφράζεται σε περισσότερες από 15 χώρες, ενώ η γαλλική του έκδοση είναι υποψήφια για το βραβείο Medicis (Σεπτέµβριος 2018). Ο Ντεµίρτας αφηγείται κυρίως ιστορίες ανθρώπων φτωχών, που ζουν στις παρυφές της κοινωνίας, µε εξέχουσα την ιστορία που δίνει τον τίτλο στο βιβλίο, αυτή ενός εγκλήµατος τιµής.

«Η πολιτική και η τέχνη επιβάλλουν διαφορετικές µορφές πειθαρχίας. Ενώ θεµελιώδης αρχή στην πολιτική είναι να λέγεται την κατάλληλη στιγµή το πολιτικά σωστό, κι ο πολιτικός να µην αποκαλύπτει ποτέ τις κρυφές του σκέψεις, η αρχή στον χώρο της τέχνης είναι να µοιράζεται ο καλλιτέχνης, σκάβοντας την ίδια του την ψυχή, κι ας µου επιτραπεί ο ιδιωµατισµός, µε µια µεγάλη µάζα ανθρώπων τα πιο κρυφά αισθήµατά του. Το κοινό έδαφος που θα µας ενώσει όλους κρύβεται στη µαγική δηµιουργικότητα της τέχνης. Γιατί η τέχνη είναι η γλώσσα της συνείδησης. Και ο Σελαχαττίν Ντεµίρτας αυτή τη γλώσσα µιλάει». «Το κοινό έδαφος που θα µας ενώσει όλους κρύβεται στη µαγική δηµιουργικότητα της τέχνης. Γιατί η τέχνη είναι η γλώσσα της συνείδησης. Και ο Σελαχαττίν Ντεµίρτας αυτή τη γλώσσα µιλάει». Ζουλφί Λιβανελί
«“Μακάρι να µην υπερίσχυε η ευθύνη που νιώθει για τον λαό, την πατρίδα του, την ανθρωπότητα και να γινόταν συγγραφέας” µουρµούρισα όταν διάβασα τα διηγήµατα του Ντεµίρτας». Ογια Μπαϊνταρ
«Οι γυναίκες και τα κορίτσια στα δώδεκα διηγήµατα είναι τόσο αληθινά, που έχεις την αίσθηση ότι µπορείς ν’ απλώσεις το χέρι σου και να τ’ αγγίξεις. Είναι γυναίκες που τις συναντάµε στο λεωφορείο, στον δρόµο, στα µαγαζιά, να τρέχουν πέρα δώθε, να καθαρίζουν, και καµιά φορά να πεθαίνουν. Στις ιστορίες, που αποτελούν ένα αυθεντικό κοµµάτι από τη ζωή µας, είµαστε εµείς, χαµογελάµε τη µια στιγµή µε το οικείο, χιουµοριστικό ύφος τους, ώσπου, τρεις αράδες µετά, νιώθουµε µια γροθιά στο στοµάχι». εφ. Τζουµχουριέτ