ΕΥΦΟΡΟΣ Ο ΣΠΟΡΟΣ

Φως σκέψης… της ποίησης άστρο.

Καθετί έχει την ωρίμανσή του,

το χρώμα του, το άρωμά του.

Κύτταρα και πράσινα φυτά οι ψυχές

εξαπλώνουν ρίζες στον κάμπο της αγάπης,

πορεία προς το γαλάζιο φως…

Αφουγκράζονται τους ορίζοντες.

Εκεί που κυλούν οι ζωές

στις καθημερινές ανατροπές,

βρίσκει την αποστολή της η αγάπη,

ρουφώντας τη σοφία του χρόνου.

Πικρή η κάθε επιστροφή του πόνου.

Σ’ ό,τι με δάκρυ πότισες εκεί και η ψυχή σου.

Τρέχουν φωνές, μορφές, μνήμες…

Ανοιχτό μένει πάντα το λιμάνι της φαντασίας.

Τρέχουν τ’ όνειρα, τρέχουμε κι εμείς

ξοπίσω τους, τ’ αγγίζουμε.

Ταξιδεύουμε σε μια άγνωστη θάλασσα.

Το ’να μας μισό φτιάχνει γέφυρες

πορφυρής αναμονής

και τ’ άλλο αφήνει ίχνη νέα δομής…