Γράφει ο P. Vidal-Naquet: «Πράγματι, ο Καστοριάδης ήρθε στο Παρίσι από την Αθήνα –όπως ο Ξένος του Πλάτωνα ήρθε στην Αθήνα από την Ελέα της Μεγάλης Ελλάδος– για να παίξει τον ρόλο του “διδασκάλου της αλήθειας”, μιας αλήθειας που ήθελε να προωθήσει την ελευθερία και όχι να την καταπνίξει». Αναμφίβολα έτσι. Και γι’ αυτό μιας αλήθειας, στην περίπτωσή του, ενσυνειδήτως με άλφα μικρό. Αλήθεια δε, που ως στοχαστικό πρόταγμα, υπήρξε εν προκειμένω όχι απλώς πρόθεση ελευθερίας ή βήμα προς αυτήν, αλλά χάρη στο πολυσχιδές, πολύπλευρο και πολύμοχθο έργο που αυτός μας κατέθεσε, έργω ελευθερία και αυτονομία.

Ο Κορνήλιος Καστοριάδης εισήλθε τοιουτοτρόπως στη διαχρονική φιλοσοφική αγορά. Και μαζί του πολλαπλασιάστηκαν τα σταυροδρόμια του Λαβυρίνθου της. Επίσης, όμως, με τη δική του είσοδο σ’ αυτήν και τις ανήσυχες περιστροφές του ρηξικέλευθου στοχασμού του στις δαιδαλώδεις στοές της ως Λαβυρίνθου, οι ρωγμές που άλλοι προγενέστεροι (αλλά και συγκαιρινοί) –επίσης περιστρεφόμενοι– κατά καιρούς άνοιξαν στο εσωτερικό τοίχωμα, έγιναν ανεξήγητα ένα παράθυρο. Το δικό του παράθυρο στο Χάος, την Άβυσσο, το Απύθμενο του είναι και του είναι μας. Που σημαίνει παράθυρο στη θνητότητα, το φαντασιακό και την αυτονομία. Παράθυρο ανοιχτό για μας.