Μία μνημειώδης μελέτη του διαπρεπούς ακαδημαϊκού και ελληνομαθή ιδρυτή της σειράς Sources Chrétiennes που αναφέρεται στην πρώιμη χριστιανική περίοδο και την δογματική και λειτουργική εξέλιξη των πρώτων χριστιανικών κοινοτήτων εν μέσω ιουδαϊκών μεσσιανικών κινημάτων, μέρος των οποίων αποδέχονταν τον Ιησού, και ετερόκλιτων γνωστικών σχολών. Ο ερευνητής εξετάζοντας την ανακαλυφθείσα στο Κουμράν και στο Nag Hammadi απόκρυφη γραμματεία της εποχής σε παραλληλία με την χριστιανική γραμματεία του Α΄ αιώνα και των αρχών του Β΄ αναδεικνύει το κοινό θεωρητικό υπόβαθρο σημιτικών καταβολών, μέρος του οποίου υιοθετήθηκε και από τους πρώτους χριστιανούς. Η μήτρα αυτών των πνευματικών ζυμώσεων υπήρξαν τα Ιεροσόλυμα και η ευρύτερη περιοχή της Παλαιστίνης, αποδέκτης δε και φορέας των ιουδαιοχριστιανικών επιδράσεων αρχικά υπήρξε η Μητέρα Εκκλησία των Ιεροσολύμων και ο ποιμενάρχης αυτής τον Αδελφόθεος Ιάκωβος. Πρόκειται για ένα έργο-εργαλείο στον χώρο της Ιστορίας Δογμάτων, καθώς βοηθάει τον αναγνώστη να εξοικειωθεί με το πνευματικό περιβάλλον της καινοδιαθηκικής εποχής και να εξηγήσει κάποιες δυσερμήνευτες μέχρι σήμερα πτυχές της δογματικής.