Ε­μείς οι πο­λί­τες αυ­τής της χώ­ρας, που α­νά­με­σά μας αυ­ξά­νε­ται διαρ­κώς ο αριθ­μός των αν­θρώ­πων που υ­πο­φέ­ρουν, ε­ξα­κο­λου­θού­με να ελ­πί­ζου­με ό­τι το πέ­ρασμά μας α­πό αυ­τή τη γη δεν θα εί­ναι μό­νο μια πο­ρεί­α σταύ­ρωσης προς τον Γολ­γο­θά των προ­βλη­μά­των αλ­λά και μια α­νά­στα­ση στο όνει­ρο ό­τι ά­ξι­ζε τε­λι­κά η γνω­ρι­μί­α μας με την πα­νέ­μορ­φη αυ­τή πα­τρίδα, με την πα­νέ­μορ­φη αυ­τή γη.

Σε αυ­τή την «α­νά­στα­ση» στο­χεύ­ω με τον λό­γο μου, σαν το δι­κό μου λι­θα­ρά­κι μέ­σα στη γε­νι­κό­τε­ρη συλ­λο­γι­κή προ­σπά­θεια για κα­λύ­τε­ρη ποιό­τη­τα ζω­ής πα­ρά τις δυ­σκο­λί­ες.

Ο α­γώ­νας, η α­γω­νί­α και οι α­να­ζη­τή­σεις του σύγ­χρο­νου αν­θρώ­που να κα­τα­νο­ή­σει τι α­κρι­βώς συμ­βαί­νει γύ­ρω του για πιο σω­στές α­πα­ντή­σεις-το­πο­θε­τή­σεις, ε­πα­να­προσ­διο­ρισμούς και πρά­ξεις ζω­ής, προ­κει­μέ­νου να ζή­σει τα ό­σα πο­θεί και δεν τα ζει, πε­ριέ­χο­νται στα ποι­ή­μα­τα που α­κο­λου­θούν.

Προσ­δο­κώ τα λό­για μου να συ­να­ντή­σουν την καρ­διά σου, α­να­γνώ­στη, σε κοι­νή πο­ρεί­α προς τα ε­κεί που ό­λα γί­νο­νται πιο ό­μορ­φα, πιο φι­λι­κά, στα μέ­τρα της καρ­διάς.

Στο μοί­ρα­σμα εί­ναι η χα­ρά και τα ο­φέλη της ε­πι­κοι­νω­νί­ας!

 Μαρ­γα­ρί­τα Αρ­βα­νί­τη