Ένα ταξίδι στα Ιεροσόλυμα και το όρος Σινά καταγεγραμμένο ημερολογιακά με φωτογραφικό υλικό από τις επισκέψεις σε εκκλησίες και παρεκκλήσια των Αγίων Τόπων. Η ανάβαση στον Γολγοθά μιάς μάνας η οποία αναζητά παρηγοριά.

Αναζητά να δώσει νόημα σε αυτό που δεν χωρά ανθρώπου νους, που ανατρέπει τη φυσική τάξη των πραγμάτων. Αυτή του θα­νάτου του παιδιού της.

«Ξεκινήσαμε αυτό το ταξίδι, μετά την έκρηξη, τον χαλασμό που σάρωσε τη ζωή μας κι έφερε τα πάνω κάτω, γιατί πώς αλλιώς μπορείς να περιγράψεις αυτό που σου συμβαίνει, όταν χάνεις το παιδί σου;

Τσακισμένη στο έρεβος, χαμένη μέσα στα δαιδαλώδη μονο­πάτια του μυαλού μου, τρεκλίζοντας από πόνο, άντλησα δύνα­μη και προσευχήθηκα πολλές φορές να βρούμε το κουράγιο να κάνουμε αυτό το ταξίδι στους Αγίους Τόπους, γυρεύοντας απάγκιο, καταλαγή, μήπως και καταφέρουμε να μερώσουμε την ύπαρξή μας.

Καταδύθηκα στα πιο δύσβατα τοπία του βαθύτερου είναι μου, γυρεύοντας εναγωνίως απαντήσεις, μέσα από συνταρακτι­κές σιωπές, ζώντας ερημικά μέσα στον κόσμο, ελπίζοντας να Σε συναντήσω.

Βίωσα την απόλυτη συντριβή, όταν εγώ το τίποτα παρακα­λούσα Εσένα που είσαι τα πάντα, ελπίζοντας να γίνει το θαύμα και να σωθεί το παιδί μου.

Μέσα από τη μετωπική σύγκρουση με τον θάνατο κατάλαβα πως θαύμα δεν είναι να σωθείς αλλά να μάθεις να αλλάζεις, για­τί τίποτα δεν είναι σταθερό και μόνιμο στη ζωή μας, όλα μετα­βάλλονται κι υπόκεινται, διαρκώς, σε μια κατάσταση εντροπίας, σαν τα νερά του ποταμού που ποτέ δεν είναι τα ίδια.»