Στη δεκαετία του ’40 η νεολαία δεν ωρίμαζε μόνο μέσα από τις παρέες, τα παιχνίδια ή το σχολείο –για όσους
είχαν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν. Οι ξέγνοιαστες ώρες συνυπήρχαν με το φτερούγισμα του θανάτου
πάνω από τα κεφάλια τους. Ταυτόχρονα δυνάμωνε το αντιστασιακό κίνημα, με το ΚΚΕ ψυχή, οργανωτή και
καθοδηγητή του αγώνα. Βροντούσε ο Όλυμπος και ο Κίσσαβος από το αντάρτικο τουφέκι των μαχητών του
ΕΛΑΣ, δυνάμωνε η δράση του ΕΑΜ και οι νέοι, οργανωμένοι σε ομάδες της ΕΠΟΝ, γράφοντας συνθήματα
και μοιράζοντας προκηρύξεις, συνέβαλλαν με το δικό τους τρόπο στον αγώνα του λαού μας.
Ωστόσο, η αστική τάξη αντιμετώπισε με ταξικό μίσος τους αντίπαλούς της λαϊκούς αγωνιστές, το οποίο
δε σταμάτησε ούτε με το τέλος του Εμφυλίου. Έτσι, στο Β΄ Τόμο του έργου του Πρόσωπα, μνήμες, γεγονότα, ο
Τριαντάφυλλος Γεροζήσης περιγράφει με βάση τα δικά του βιώματα τη «συνέχεια» του εμφύλιου πολέμου
(στην αναζήτηση μεροκάματου, στις δίκες, στις φυλακές και τις εξορίες).
Το βιβλίο αξίζει να διαβαστεί για να κατανοήσουμε την ανυπότακτη στάση του παιδιού που μεγάλωνε
μέσα στη φωτιά του απελευθερωτικού αγώνα, του εθελοντή-μαχητή του ΔΣΕ, του δραστήριου αγωνιστή που
συμπορεύτηκε με το ΚΚΕ σε συνθήκες που η αστική τάξη δε δίσταζε να καταφύγει σε κάθε αντιδραστικό
μέσο, στη χρήση οποιουδήποτε αντιλαϊκού εργαλείου σε βάρος αυτών που την αντιμετώπισαν παλικαρίσια.