Δεν φτάνει μόνο να ατενίζουμε το φως, αλλά πρέπει να ψάχνουμε και στο σκοτάδι. Να θαυμάζουμε αυτό που απόμεινε, αλλά να φανταζόμαστε κι αυτό που χάθηκε, κι αυτό που είναι πίσω από την επιφάνεια των πραγμάτων.

Σίγουρα, οι μεγάλοι ναοί και τα αριστουργήματα της αρχιτεκτονικής είναι αυτά που πάντα τραβούσαν την προσοχή των ανθρώπων και τροφοδοτούν τη μεγάλη βιομηχανία του τουρισμού. Όμως υπάρχουν κι άλλα μέρη, λιγότερο λαμπερά, πλατείες όπου συνωθούνταν τα αρχαία πλήθη (αφέντες και δούλοι) και στοές που αντηχούσαν από τις φωνές των εμπόρων και των μικροπωλητών. Εκεί κινούνται αθόρυβα σήμερα οι ελάχιστοι αποφασισμένοι περιπατητές, έτοιμοι να αναμετρηθούν με τα ελάσσονα μυστήρια των θεμελιώσεων, την τεχνική των αποχετεύσεων, την εφευρετικότητα της «μικρής» πολεοδομίας.

Όλοι ωστόσο θα θέλαμε να κρυφοκοιτάξουμε από μια χαραμάδα της ιστορίας την παλιά εκείνη περιπέτεια με τις θαλασσοδαρμένες γαλέρες, τις άμαξες, τα μουλάρια, τα μπαούλα, τις στολές, τα στιλπνά μπρούτζινα σύνεργα, τα καβαλέτα, τους ζωγράφους, τους χαρτογράφους, τους προστάτες ληστές, τους ύποπτης προέλευσης υπηρέτες, τους αυτοδίδακτους αρχαιολόγους, τους ευφάνταστους συγγραφείς, τους προξένους, τους πράκτορες και τους απεσταλμένους, τον τρελό καλόγερο που άνοιξε την πόρτα, τον χωριάτη που έκρυψε το χέρι της Αφροδίτης, κι εκείνον τον ανόητο φύλακα του κάστρου που πέταξε στη θάλασσα όλα τα κλειδιά.